กรุงเทพฯ--8 ม.ค.--DMC
พระธุดงค์มาโปรดแล้ว
มหาสมุทรไม่อิ่มด้วยน้ำที่ไหลมาทุกทิศทุกทาง...
ไฟไม่อิ่มด้วยเชื้อ... คนพาลไม่อิ่มด้วยบาป...
ผู้มีศรัทธาไม่อิ่มด้วยการอุปัฏฐากพระสงฆ์....
ผู้มักน้อยไม่อิ่มด้วยธุดงค์คุณ.. (เสนกชาดก)
การอยู่ธุดงค์ คือ การบำเพ็ญตบะเพื่อการขจัดกิเลสที่ยิ่งยวดกว่าการประพฤติธรรมทั่วไป เป็นการปฏิวัตินิสัยของตัวเอง จากที่เคยเลี้ยงยากกลายเป็นอยู่ง่ายกินง่าย จากนิสัยที่ชอบฟุ่มเฟือยก็จะเหลือเพียงปัจจัยสี่ที่จำเป็นเท่านั้น
ในอดีตเรามักจะเห็น “พระธุดงค์” ออกเดินทางรอนแรมด้วยเท้า มีเพียงเครื่องอัฐบริขารเท่านั้น เพื่อแสวงหา ที่วิเวกสงัด ปักกลดพักอาศัยตามร่มเงาไม้หรือตามถ้ำภูเขา เพื่อเข้าไปศึกษาเรียนรู้วิชชาชีวิต ผ่านการนั่งสมาธิภาวนา ซึ่งจะเป็นทางมาแห่งการได้บรรลุมรรคผลนิพพาน พระภิกษุในสมัยพุทธกาลนิยมปฏิบัติธุดงค์กันโดยก่อนที่จะออกจาริกไปในสถานที่อื่น ท่านจะไปเข้าเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพื่อขอเรียนกรรมฐาน จากนั้นจึงค่อยกราบลาออกเดินธุดงค์ ขณะที่พักอาศัยแรมราตรีก็จะยึดการปฏิบัติธุดงค์ข้อใดข้อหนึ่งอย่างเคร่งครัด ทำให้พระภิกษุในสมัยนั้นต่างก็บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์มากมายนับไม่ถ้วน
ธุดงค์ในเมือง พันธกิจเพื่อการฟื้นฟูศีลธรรมโลก
คณะพระธุดงค์ 1 พัน กว่ารูป ที่กำลังจะเดินธุดงค์ผ่านสถานที่ต่างๆ และเดินธุดงค์เข้ามาในเมืองหลวงนั้น ไม่ใช่ว่าบวชแล้วเดินธุดงค์ทันที อันที่จริง ท่านเหล่านี้ได้ผ่านการฝึกฝนตนเองมาอย่างยิ่งยวด ยึดมั่นในหลักไตรสิกขา ได้รักษาศีล 227 อย่างเคร่งครัด ตื่นจำวัดตั้งแต่ตี 4 เพื่อมาสวดมนต์ นั่งสมาธิ หลังฉันเช้าก็นั่งสมาธิตั้งแต่ 8 โมงครึ่ง ถึง 11 นาฬิกา ภาคบ่ายฟังธรรมบรรยายจากครูบาอาจารย์ผู้มีภูมิรู้ภูมิธรรม ช่วงเย็นสวดมนต์ทำวัตร นั่งสมาธิ กว่าจะได้จำวัดก็ 5 ทุ่มเข้าไปแล้ว
การเดินธุดงค์ผ่านเมืองนั้น นับเป็นบุญของโยมที่ได้โอกาสต้อนรับพระ เพราะจะมีสักกี่คนที่ดั้นด้นไปทำบุญกับพระที่อยู่ตามป่าตามเขา แต่นี่ถือว่า “พระมาโปรด” ถึงหน้าบ้าน จะไม่ให้ปลื้มได้อย่างไร และการเดินธุดงค์ในเมืองหลวงของท่าน ก็ใช่ว่ามีให้เห็นทุกวัน บางคนตั้งแต่เกิดยังไม่เคยเห็นเลย เพราะมัวแต่ทำมาหากิน พอมีพระเข้ามาโปรดในเมืองหน่อย มัวคิดแต่ธุรกิจการงาน เลยคิดว่าพระมาทำให้การจราจรติดขัด การทำมาหากินไม่คล่องตัว เลยคิดเรื่องบุญไม่ออก โยมบางท่านอาจเป็นห่วงพระธุดงค์ว่าเดินในเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยแสงสี กิเลสจะไม่ฟูหรือพระคุณเจ้า คณะพระธุดงค์แม้จะรู้ว่า ระยะทาง 456 กิโลเมตรนั้น ช่างยาวไกลและต้องใช้ความวิริยะอุตสาห์มาก ต้องมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง อีกทั้งในเมืองก็มีภาพอันก่อให้เกิดกิเลสได้ง่าย แต่ด้วยความที่ท่านมีใจใส จึงมีใจสู้ มีพลังใจที่จะออกเดินธรรมจาริกเพื่อให้โอกาสสาธุชนได้สั่งสมบุญ ท่านมาย้ำเตือนให้เราตระหนักว่า “โยมๆ ทั้งหลายให้รู้จักละชั่ว ทำดี ทำใจให้ผ่องใสบ้างนะ อย่าเอาแต่ทำมาหากินอย่างเดียว ชีวิตในปรโลกจะได้ปลอดภัย”
อานิสงส์การต้อนรับพระธุดงค์
การเดินธุดงค์ผ่านเมืองไม่ผิดธรรมวินัย ไม่ผิดหลักศีลธรรมอันใด แต่นี่คือการเผยแผ่พระพุทธศาสนาอย่างเห็นเป็นรูปธรรมที่ชัดเจน ใครก็ตามที่ได้พบเห็นพระธุดงค์ เพียงทำจิตให้เลื่อมใสยกมือพนมไหว้ บุญใหญ่ก็บังเกิดขึ้นแล้ว ท่านเดินผ่านแถวไหนความเป็นสิริมงคลได้บังเกิดขึ้นกับถิ่นนั้น นอกจากนี้ สาธุชนที่เกิดจิตเลื่อมใสโปรยดอกดาวรวยให้พระธุดงค์ให้ย่างเหยียบ นับว่าเป็นผู้ฉลาดในการสั่งสมบุญ พระที่มีเท้าเปล่าเดินไปบนท้องถนนที่มีแสงแดดแผดกล้า เราหาดอกไม้มาโปรยให้ท่านเหยียบ เท้าจะได้ไม่พุพอง ไม่ลำบากในการเดิน บุญจะหนุนส่งให้ผู้โปรยดอกดาวรวย รวยคืนรวยวัน รวยบุญรวยบารมี มีชีวิตที่รุ่งโรจน์สว่างไสว โอกาสได้เห็นพระนับพันรูปมารวมตัวกันว่ายากแล้ว ที่หาได้ยากยิ่งนัก คือการได้โปรยดอกดาวรวยถวายการต้อนรับพระธุดงค์ที่เมตตาเดินผ่านหน้าบ้านของเรานับพันรูป... บุญมาถึงหน้าบ้านแล้ว ออกมาโปรยดาวเรือง (ดาวรวย) ต้อนรับพระธุดงค์กันเถิด.. สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย การสั่งสมบุญนำสุขมาให้...
สอบถามเพื่อหลีกเลี่ยงเส้นทาง หรือสนใจเข้าร่วมกิจกรรมต้อนรับ “พระธุดงค์ธรรมชัย” ปีที่ 2 ระหว่างวันที่ 2-27 ม.ค. 2556 โทร.02-831-1234 หรือ www.dmc.tv, www.dmycenter.com
จากหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ฉบับวันวันพุธที่ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2555
คอลัมน์.. มองกลาง โดย.. พระมหาเสถียร สุวณฺณฐิโต ป.ธ.9 วัดพระธรรมกาย