กรุงเทพฯ--18 ต.ค.--ก.ล.ต.
ความเป็นมา
เมื่อปี 2536 สำนักงานใช้หลักเกณฑ์การอนุญาตให้เสนอขายหุ้นกู้ที่ออกใหม่ต่อผู้ลงทุนในต่างประเทศที่เป็นลักษณะผ่อนปรน และค่อนข้างง่ายสำหรับผู้ออก กล่าวคือ ไม่ได้บังคับให้มี filing หรือ rating แต่อย่างใด เนื่องจากผู้ออกต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์ของประเทศที่จะไปเสนอขายอยู่แล้ว จึงกำหนดเพียงต้องแสดงได้ว่าการเสนอขายจะกระทำเฉพาะต่อผู้ลงทุนในต่างประเทศ และการโอนหุ้นกู้ที่ยื่นขออนุญาตไม่ว่าทอดใดๆ จะกระทำในต่างประเทศ
ต่อมาใน ปี 2541 ภายหลังวิกฤตเศรษฐกิจ หุ้นกู้ที่ไปเสนอขายต่างประเทศประสบปัญหาไม่สามารถขายได้หมด หลักเกณฑ์การอนุญาตยังคงผ่อนปรนให้นำบางส่วนกลับมาขายในประเทศได้ โดยส่วนที่เสนอขายในประเทศต้องเสนอขายต่อผู้ลงทุนสถาบันเท่านั้น อนึ่ง หลักเกณฑ์การเสนอขายหุ้นกู้ในประเทศในขณะนั้น ก็ยกเว้น filing และ rating ให้กรณีขายผู้ลงทุนสถาบันเช่นกัน
ในปี 2544 มีการแก้ไขหลักเกณฑ์การออกและเสนอขายหุ้นกู้ในประเทศ โดยกำหนดว่ากรณีเสนอขายแก่ผู้ลงทุนสถาบัน จะต้องมี filing และ rating ด้วย (ยกเว้นกรณีการเสนอขายในวงจำกัดไม่เกิน 10 ราย หรือผู้ลงทุนสถาบันไม่เกิน 100 ล้านบาท) ในขณะที่เกณฑ์การอนุญาตให้นำหุ้นกู้ที่เสนอขายในต่างประเทศมาขายแก่ผู้ลงทุนสถาบันในประเทศ ยังไม่ได้แก้ไขให้สอดคล้องกัน
มติคณะกรรมการก.ล.ต.
การเปิดโอกาสให้นำหุ้นกู้ที่เสนอขายในต่างประเทศ กลับมาขายผู้ลงทุนสถาบันในประเทศโดยไม่มี filing และ rating เริ่มมีขึ้นตั้งแต่ปี 2541 ซึ่ง ณ ขณะนั้น ก็มีการยกเว้น filing และ rating ให้สำหรับการออกและเสนอขายหุ้นกู้ในประเทศต่อผู้ลงทุนสถาบันเช่นกัน แต่ปัจจุบันก.ล.ต.ได้กำหนดให้หุ้นกู้ที่เสนอขายต่อผู้ลงทุนสถาบัน ก็ต้องมี filing และ rating นอกจากนี้ เกณฑ์ที่ก.ล.ต. กำหนดในการอนุญาตให้กองทุนรวมไปลงทุนในหลักทรัพย์ในต่างประเทศก็ยังกำหนดเงื่อนไขว่า ต้องลงทุนในตราสารหนี้ที่ไม่ต่ำกว่าระดับ investment grade ดังนั้น เพื่อลดความเหลื่อมล้ำและปิดช่องทางการหลบเลี่ยงหลักเกณฑ์การเสนอขายภายในประเทศตามปกติ จึงไม่อนุญาตให้นำหุ้นกู้ที่เสนอขายในต่างประเทศกลับมาเสนอขายในประเทศโดยไม่มี filing และ rating อีก ทั้งนี้หากประสงค์จะนำหุ้นกู้ที่ขายในต่างประเทศมาขายในประเทศก็จะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์ปกติ