กรุงเทพฯ--20 ม.ค.--แฟรนคอม เอเซีย
ระดับความเสียหายของเหตุการณ์ครั้งนี้ ฉันคิดว่าคงไม่มีใครเคยพบเห็นมาก่อนในชีวิต เมื่อคุณได้ย่างกรายเข้ามาในเมืองที่เกลื่อนไปด้วยศพ ซึ่งเพิ่งถูกภัยพิบัติทำลายจนราบราวกับเมืองแห่งความตาย มันยากมากสำหรับฉันที่จะยอมรับ จริงๆแล้วฉันหวาดกลัวกับการมาในครั้งนี้ เพราะไม่รู้เลยว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง สิ่งที่ฉันเห็นเมื่อไปถึงบันดา เอชนั้น ย่ำแย่กว่าภาพจากวีดีโอเสียอีก พวกเราเห็นหลุมฝังศพจำนวนมาก รวมถึงศพนับร้อยร่างที่กองทับกันเป็นพะเนินและถูกเคลื่อนย้ายโดยรถเกลี่ยดิน ฉากหนึ่งที่ตรึงตราอยู่ในใจฉันคือภาพของสุเหร่าที่มีเชื่อเสียงมากในเอช โดยเมื่อก่อนมันเปรียบเสมือนสัญลักษณ์ทางจิตใจของชาวเมืองที่เปี่ยมด้วยชีวิตชีวา แม้บัดนี้สุเหร่ายังตระหงาดอยู่ แต่ก็ท่ามกลางทะเลของซากปรักหักพังและความตาย ทุกตารางเมตรของสถานที่นั้นพินาศอย่างสิ้นเชิง โดยศพส่วนมากเป็นร่างของเด็กเล็ก
ขณะที่เรากำลังขับรถวนรอบตัวเมือง ฉันได้เหลือบเห็นสิ่งหนึ่งที่ถูกห่อและทอดทิ้งอยู่ริมถนน เมื่อเราขับรถผ่านและเห็นมือแข็งทื่อเล็กๆยื่นออกมา พวกเราจึงตระหนักว่ามันคือศพของเด็ก ฉันใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนจะซึมซับว่าเกิดอะไรขึ้น ในส่วนของประสบการณ์ของเด็กๆที่รอดชีวิตมาก็ช่างน่าสลดเช่นกัน คงจะไม่มีใครสามารถเข้าใจว่าพวกเขาได้ผ่านอะไรมาบ้าง จิตใจของเด็กๆพวกนี้แตกหักไปเสียแล้ว พวกเขาจะจ้องมองคุณเพียงอย่างเดียว หรือร้องไห้แล้วเล่าประสบการณ์เฉียดตายซ้ำไปมา แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจมากคือพวกเขาสามารถฟื้นตัวเร็วเช่นกัน แม้ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมอันแสนทุรกันดาร พวกเขาสามารถยิ้ม ดำเนินชีวิตต่อ และหาเวลาช่วยเหลือคนอื่น อันที่จริงเด็กๆนั้นเปี่ยมไปด้วยความหวัง และยังเป็นผู้ให้ความหวังแก่พ่อแม่และผู้ใหญ่ที่อยู่รอบข้างอีกด้วย
ฉันไม่แน่ใจว่าความเป็นกลางของผู้สื่อข่าว ท่ามกลางเหตุการณ์เช่นนี้จะยังมีอยู่หรือไม่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้มีผลกระทบต่อสภาพจิตใจของผู้สื่อข่าวอย่างแน่นอน สิ่งที่ผู้สื่อข่าวจะทำได้ดีที่สุดก็คือพยายามรักษาความเป็นมืออาชีพ และพึงระลึกไว้เสมอว่าคุณกำลังทำหน้าที่เป็นผู้บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น แน่นอนว่าคุณสามารถที่จะเกิดความรู้สึกโศกเศร้าเสียใจ แต่คุณจะต้องมั่นใจว่าคุณได้ทำหน้าที่ถ่ายทอดเรื่องราวออกไป เพราะว่าข่าวนี้เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทุกคนต้องการทราบมากที่สุด เมื่อพวกเราเดินทางไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองบันดา เอช เราได้พบกับคำถามจากผู้คนมากมาย ณ ที่นั้นว่า ‘ทำไมโลกไม่ให้ความช่วยเหลือแก่พวกเรา คุณจะต้องแจ้งข่าวแก่โลกเพื่อขอความช่วยเหลือโดยเร็วที่สุด’และนี่เป็นเหตุการณ์หนึ่งที่เตือนใจให้เราได้ตระหนักว่า งานของผู้สื่อข่าวมิได้มีเพียงแต่การพยายามมาให้ได้ซึ่งข่าว และถ่ายทอดเรื่องราวนั้นๆออกไปเท่านั้น แต่เรามีหน้าที่จะต้องให้ความช่วยเหลือแก่ผู้คนที่ประสบภัยด้วย ถึงแม้ว่าสิ่งที่เราทำจะเป็นแค่เพียงการรายงานบอกเล่าเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้โลกได้รับทราบเท่านั้น แต่ผู้คน และเด็กๆ เหล่านี้ต้องอาศัยคุณกระบอกเสียงในการส่งผ่านข้อความที่ร้องขอความช่วยเหลือออกไปสู่โลก
เมื่อฉันถึงเมืองหนึ่งทางตะวันตกของเกาะ ซึ่งเนื้อที่ 80% ได้ถูกทะเลพัดจนเสียหายและประชาการเกือบครึ่งคาดว่าได้เสียชีวิตแล้ว พวกเราได้เห็นเด็กและผู้คนคุ้ยซากปรักหักพัง เพื่อค้นหาสิ่งใดก็ได้ที่จะช่วยพวกเขาประทังชีวิตต่อไป ฉันซึ้งใจมากเมื่อพบว่าหนึ่งในสิ่งของเหล่านั้นคือตุ๊กตาสัตว์และของเล่น สิ่งของเหล่านี้ย้ำเตือนสิ่งที่เด็กๆสมควรจะได้รับรู้มากที่สุด นั่นท่ามการสถานการณ์เช่นนี้ เด็กๆก็คือเด็ก และพวกเขายังต้องการสิ่งของเหล่านี้เพื่อดำเนินชีวิต่อ มันน่าชื้นใจยิ่งกว่า เมื่อฉันได้เห็นผู้รอดชีวิตผูกมิตรและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีอะไรเหลือเลย นั่นคือส่วนดีของมนุษย์ ที่คุณไม่สามารถประทับลงบนแผ่นฟิลม์ได้เสมอไป
หากต้องการเผยแพร่บทความฉบับเต็ม
สามารถติดต่อขอรับบทความได้ที่ ณัฐพร โทร 02 233 4329
สามารถคลิกดูภาพประกอบได้ที่ www.thaipr.net--จบ--