กรุงเทพฯ--1 ต.ค.--มูลนิธิสยามกัมมาจล
หากคุณคิดว่า “ผู้พิการ” จะต้องนอนรอคอยความช่วยเหลืออยู่แต่ในบ้าน หรือคิดว่า คนพิการอ่อนแอและอ่อนด้วยซึ่งความสามารถ ....คุณ กำลังคิดผิด”
สุริยา สมสีลา หรือ “ปอ” หนุ่มบ้านทรายมูล ต.ทรายทอง อ.ศรีบุญเรือง จ.หนองบัวลำพู เติบโตมาด้วยร่างกายที่ไม่สมบูรณ์นัก เพราะแม่ทำงานหนัก จนต้องคลอดก่อนกำหนด ทำให้เด็กน้อยมีแขน ขา เกร็ง และลีบเล็กผิดปกติจากเด็กทั่วไป ด้วยฐานะยากจนจึงไม่ได้รับการรักษา จนกระทั่งอายุ 4 ขวบ “ปู่ไพ” ปู่ของปอ ได้เข้าใจว่า สภาพที่หลานเป็นอยู่ เป็นอาการเกร็งของระบบกล้ามเนื้อ เนื่องจากเกิดภาวะขาดออกซิเจนในสมองของเด็ก ในระหว่างการคลอดที่ผิดปกติ โดยจะสามารถรักษาให้ดีขึ้นได้ด้วยการฟื้นฟูกล้ามเนื้อ เพื่อเตรียมพร้อมในการรักษาขั้นต่อไป
“ปู่ไพ” จึงทดลองบำบัดปอให้มีร่างกายที่ดีขึ้นด้วยวิธีต่างๆ ตามความเชื่อของคนโบราณ แต่อาการของปอก็ยังไม่ดีขึ้น วันหนึ่งปู่เอาน้ำข้าวอุ่น ๆ (การหุงข้าวแบบเช็ดน้ำ) มาให้ปอแช่ พอทำไประยะหนึ่งปรากฏว่าปออาการดีขึ้น จนขยับมือได้ ทำให้ปู่มีกำลังใจในการดูแลปอยิ่งขึ้น จากนั้นจึงคิดทำอุปกรณ์ของเล่นเพื่อช่วยฟื้นฟูสมรรถภาพให้หลาน เพราะหมอบอกว่าไม่มียารักษา แต่ต้องฝึกร่างกายอย่างสม่ำเสมอ
ปู่เริ่มทำของเล่น เช่น ม้าไม้ รถแม็คโคร รถมู่เล่ ครกกระเดื่อง ราวฝึกเดิน บันได คราด พิณ หมากปิ่น และทำมาเรื่อยๆ จนปอได้มีของเล่นถึง 21 ชิ้น ของเล่นม้าไม้ช่วยทำให้ขาที่บิดงอเข้าหากันของปอมีอาการดีขึ้น ประมาณ 2 เดือนขาเริ่มกระดิกได้ หมากปิ่นหรือใบพัด ที่มองแล้วก็คือไม้ไผ่ทั่วไป แต่ของเล่นชิ้นนี้ช่วยสร้างกำลังแขนและไหล่ เพราะต้องใช้ฝ่ามือและนิ้วมือ โดยต้องกำมือแล้วออกแรงดึงเชือกเพื่อให้ใบพัดหมุน ครกกระเดื่อง ที่ช่วยสร้างกำลังขาเวลาเหยียบ ส่วนพิณ ก็คือเครื่องดนตรีอีสาน ก็สามารถนำมาฝึกด้านอารมณ์ การฝึกกล้ามเนื้อมัดเล็กที่มือ และการใช้สายตา
“ปอ”สนุกกับของเล่นโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นความพยายามของปู่ที่จะช่วยให้อาการของหลานดีขึ้น ต่อมาปู่ก็ได้รับการติดต่อให้พาปอไปทำกายภาพบำบัดที่อำเภอศรีบุญเรือง ปู่ไพดูวิธีการทำกายภาพบำบัดของเจ้าหน้าที่ และนำความรู้ที่ได้มาฝึกกายภาพบำบัดให้ “ปอ”ที่บ้าน ไม่นานก็มีเพื่อนๆ มาเล่นของเล่นที่ปู่ทำที่บ้านมาก ปอเห็นเพื่อนเดิน วิ่ง และเล่นของเล่นได้คล่องแคล่ว เป็นเหมือนแรงกระตุ้นให้ปออยากทำได้เหมือนเพื่อนบ้าง
“ตอนแรกยอมรับว่ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ก็ได้กำลังใจจากปู่และคนในครอบครัว ทำให้ค่อยๆ ลืมความรู้สึกเศร้าไปได้ แต่ก็ต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 มาฝึกกับของเล่น จากนั่งไม่ได้ นอนอย่างเดียว เริ่มนั่ง ยืนด้วยไม้เท้าไม้ไผ่ที่ปู่ทำให้ ก็ดีขึ้นเรื่อยมา”
ปอเริ่มไปโรงเรียนเมื่ออายุ 7 ขวบ ปู่เลือกโรงเรียนแถวละแวกบ้านและไปรับไปส่งปอทุกวัน ปู่หลานต้องทนกับแรงกดดันมากมายทั้งคำดูถูกดูหมิ่นจากเพื่อนบ้าน การรังแกจากเพื่อนๆ ในชั้นเรียน แต่ด้วยความมุ่งมั่นของปู่ ก็ทำให้ ปอ ไม่ยอมแพ้เช่นกัน ทำให้ปอเรียนจนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่3 และไปเรียนต่อที่วิทยาลัยศรีบุญเรือง โดยเลือกเรียนความรู้พื้นฐานด้านคอมพิวเตอร์ จบการศึกษาระดับประกาศนียบัตรอาชีพ (ปวช.) สอบเข้าเรียนต่อที่โรงเรียนอาชีวะพระมหาไถ่พัทยา โดยเริ่มเรียนเป็น user และพัฒนามาเรียนเรื่องการเขียนโปรแกรม การซ่อมเครื่อง ประกอบคอมพิวเตอร์ และเรียนต่อด้านพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ (E-Commerce) การเขียนเว็บไซต์ โดยใช้เวลาเรียนแค่ปีครึ่งเท่านั้นเอง
ปัจจุบัน ปอ ในวัย 25 ปี มีงานประจำเป็น เจ้าหน้าที่ประจำฝ่ายรณรงค์สื่อสารสังคม มูลนิธิเพื่อเด็กพิการ ทำหน้าที่ดูแลเว็บไซต์และเป็นวิทยากรในการอบรมพ่อแม่มือใหม่ของเด็กพิการ ทั้งในกรุงเทพฯ และต่างจังหวัด เพราะต้องการให้พ่อแม่ที่นำลูกมาฝึกที่มูลนิธิเพื่อเด็กพิการได้เห็นว่า ถ้าฝึกจริงก็สามารถฟื้นฟูเด็กได้จริง เช่นเดียวกับเขาที่วันนี้ร่างกายแข็งแรงช่วยเหลือตัวเองได้ทุกด้าน
“คนเหล่านี้ต้องการแค่กำลังใจ ความเข้าใจ เป็นแรงผลักดัน หากพ่อแม่ไม่ยอมแพ้ เชื่อว่าลูกๆ ก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน และกำลังใจจากครอบครัวจะทำให้ผู้พิการสามารถพัฒนาศักยภาพของตัวเองขึ้นมาได้“ปอ” และเพื่อนๆ ผู้พิการ กำลังจะมีคอนเสิร์ตเล็กๆในรูปแบบดนตรีโฟล์คซอง ดนตรีพื้นบ้าน เดี่ยวเปียโน และดนตรีไทย อยากให้เพื่อนๆ มาให้กำลังใจพวกเราในงานพลังเยาวชน พลังสังคม ครั้งที่ 1 ระหว่างวันที่9-11 ตุลาคม 2552 นี้ ณ ลาน สยามดิสคัพเวอรี่
กว่า 3 ปีแล้วที่ ปอทำงานกับมูลนิธิเพื่อเด็กพิการ โดยใช้เรื่องราวของตัวเองเป็นภาพสะท้อนของ “ความหวัง” ให้กับพ่อแม่และเด็กผู้พิการ หันมาใช้วิธีบำบัดเพื่อฟื้นฟูร่างกาย เขาทำงานทุกวันอย่างมีความสุขและภาคภูมิ เป็นคนหนุ่มไฟแรงที่ทำงานเพื่อสังคม สามารถสร้างรายได้ช่วยเหลือจุนเจือครอบครัวได้เป็นอย่างดี นอกจากนั้นยังมีแนวคิดที่จะจัดโครงการอนุรักษ์และสืบสานตำนานของเล่นของปู่ เพื่อถ่ายทอดความรู้ภูมิปัญญาเรื่องของเล่นกายภาพบำบัด ด้วยการใช้ธรรมชาติเป็นโลกแห่งการเรียนรู้ อันจะเกิดผลกับเพื่อนผู้พิการที่ยังขาดโอกาสรักษาอีกมากมาย
“คนพิการทุกคนมีศักยภาพแล้วแต่ว่าอยู่ลึกหรือตื้น ครอบครัวจะเป็นกำลังใจกระตุ้นให้เขาได้แสดงศักยภาพที่ซ่อนเร้นออกมา ให้คนในสังคมได้เห็นว่าคนพิการมีพลัง ให้มีปอคนที่สอง คนที่สาม และคนต่อไปอีกเยอะๆ ครับ”
ติอต่อเพิ่มเติม ทีมงานสื่อสารสังคม มูลนิธิสยามกัมมาจล 02-270-1350