กรุงเทพฯ--29 ก.ย.--
กีฬา ยังคงเป็นยาวิเศษ ที่นอกจากจะทำให้ร่างกายแข็งแรงแล้วยังสามารถสร้างคนได้เสมอ และ “บาสเกตบอล” ก็เป็นกีฬาอย่างหนึ่งที่ต้องฝึกความอดทนให้กับนักกีฬาเป็นอย่างมาก เพราะตลอดเกมส์การแข่งขันมีการกระทบกระทั่งกันอยู่ตลอดเวลา แต่กีฬาบาสเกตบอล มีมุมมองให้เราได้เห็นอยู่เสมอคือ น้อยครั้งมากที่จะเห็นหรือได้ยินข่าวว่านักกีฬาบาสเกตบอล ชกต่อยกันในสนาม และในช่วงนี้มีการจัดการแข่งขันบาสเกตบอลระดับอุดมศึกษา “ยูนิเวอร์ซิตี้ บาสเกตบอล ลีก ไทยแลนด์ 2010” หรือยูบีแอล ไทยแลนด์ ชิงถ้วยพระราชทานสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ที่มีทีมบาสเกตบอลมหาวิทยาลัยชั้นนำ 10 สถาบัน ได้แก่ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาวิทยาลัยรามคำแหง มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ มหาวิทยาลัยรังสิต มหาวิทยาลัยศรีปทุม มหาวิทยาลัย นอร์ทกรุงเทพ มหาวิทยาลัยสยาม และโรงเรียนนายร้อยตำรวจสามพราน มาเข้าร่วมชิงความเป็นหนึ่งในกีฬาบาสเกตบอล โดยมีภาคเอกชนสนับสนุนคือ บริษัท พรีเมียร์ เมโทรบัส จำกัด ภาคเอกชนด้านระบบขนส่งมวลชน รถสบายประจำทาง “เมโทรบัส” ซึ่งในการแข่งขัน“ยูนิเวอร์ซิตี้ บาสเกตบอล ลีก ไทยแลนด์ 2010” ทั้งอาจารย์ผู้ฝึกสอนและนักกีฬาต้องทุ่มเทกันอย่างหนัก หนึ่งในทีมบาสเกตบอลที่เข้าแข่งขันคือทีมมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒได้คุยให้ฟังว่า
อาจารย์ธงชาติ พู่เจริญ อาจารย์ประจำคณะพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ผู้ฝึกสอนทีมบาสเกตบอล มศว. กล่าวว่า “การแข่งขันบาสเกตบอล ยูนิเวอร์ซิตี้ ลีก ในปีนี้ ทีมของ มศว. มีนักกีฬาใหม่เข้ามามาก ทำให้นักกีฬาต้องมีการฟิตซ้อมอย่างหนัก นักศึกษาที่เป็นนักกีฬาด้วยนั้น ในฐานะที่เป็นอาจารย์ และผู้ฝึกสอน ก็ต้องสอนให้พวกเขารู้จักแบ่งเวลา ทุกคนต้องมีความรับผิดชอบในตัวเอง เพราะการซ้อมส่วนใหญ่จะซ้อมนอกเวลาเรียน ไม่ว่าจะช่วงเช้าหรือช่วงเย็น ในการฝึกซ้อมบาสเกตบอลไม่ใช่ แค่ซ้อมเพื่อให้นักกีฬามีทักษะที่ดี หรือร่างกายที่แข็งแรงขึ้นเท่านั้น แต่เป็นการปรับเปลี่ยนพฤติกรรม บุคลิกภาพของนักศึกษาด้วย เช่น หากเราเห็นบางคนเอาเปรียบเพื่อนในทีม ถ้าอาจารย์มองข้ามจุดนี้ไป ก็เท่ากับเราไม่ได้สร้างอะไรให้นักศึกษา แต่หากสอนเขาว่าเธอเอาเปรียบเพื่อนแบบนี้ ต่อไปในอนาคตจะกลายเป็นพฤติกรรมที่ติดตัว กลายเป็นนิสัย เมื่อจบการศึกษาไป ก็จะกลายเป็นคนที่เอาเปรียบ เพื่อนร่วมงาน ซึ่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้เรามองข้ามไม่ได้ อันนี้เป็นรายละเอียดในการฝึกซ้อมที่จะนำไปสู่ความรับผิดชอบ การเปลี่ยนแปลงบุคลิก การไม่เอารัดเอาเปรียบกัน การเห็นอกเห็นใจ ความมีน้ำใจ ความรัก ความสามัคคีที่เกิดขึ้นกับนักศึกษาซึ่งอยู่ในการฝึกซ้อมมากกว่าการแข่งขัน นี่ถือเป็นกีฬาสร้างคน ซึ่งเป็นจุดที่ทาง มศว. ให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก เรื่องแพ้ หรือชนะไม่สำคัญ เวลาในการแข่งขันกีฬามีเพียงช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น แต่เวลาการแข่งขันของชีวิตมีมากกว่า เขาควรจะเป็นคนดี มากกว่าแค่ คำว่าชนะในเกมส์ ซึ่งสิ่งต่างๆ ที่หล่อหลอมเขาไว้ในวันนี้ จะกลายเป็นสิ่งที่ติดตัวเขาไปตลอดชีวิต ความมีน้ำใจเป็นนักกีฬา รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย ความเป็นคนดีของสังคม นั่นคือสิ่งที่สำคัญกว่า”
และข่าวคราวเกี่ยวกับนักเรียน นักศึกษาตีกันได้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในฐานะอาจารย์ที่ได้อบรม สั่งสอนลูกศิษย์มากว่า 20 ปี ก็ฝากข้อคิดไว้ว่า “กีฬาสามารถสร้างคน และเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมมนุษย์ได้ คนที่มาเล่นกีฬาและเข้าใจบทบาทของกีฬาก็จะไม่เกิดปัญหานักเรียนตีกัน หากนักกีฬาไม่มีน้ำใจนักกีฬาก็คงจะชกต่อยกัน แต่เพราะกีฬาได้หล่อหลอมความมีน้ำใจนักกีฬาก็ทำให้การแข่งขันสามารถแข่งขันต่อไปอย่างราบรื่น แล้วทุกกีฬา มีกฎกติกา ถือเป็นสิ่งที่สอนให้คนต้องทำตามกฎกติกา เล่นกีฬาอยู่ภายใต้กรอบที่กำหนด เมื่อเราอยู่ในสังคม ก็ต้องรักษากฎกติกาของสังคม ผมว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่เราทุกคน ที่อยู่ในสังคมเดียวกันต้องให้ความตระหนัก”
ด้านพี่ใหญ่ของทีม อย่าง สิงห์-ชนะชนม์ กล้าหาญ นักศึกษาปริญญาโท คณะพลศึกษา และนักกีฬาบาสเกตบอลทีมชาติไทย ที่เล่นกีฬาชนิดนี้มากว่า 15 ปี บอกว่า “ผมเล่นบาสเกตบอลเพราะความชอบ ในความรู้สึกของผม กีฬาบาสเกตบอลให้อะไรกับผมที่มากกว่ากีฬา เรียกได้ว่าให้ชีวิตผมเลยก็ว่าได้ ที่ผมมีการศึกษา ได้ทุนการศึกษาก็เพราะบาสเกตบอล แล้วกีฬาบาสเกตบอลก็สอนเรื่องความมีระเบียบวินัย การตรงต่อเวลา ความรับผิดชอบ ความรักความสามัคคี การใช้ชีวิต ซึ่งท่านอาจารย์ธงชาติที่เป็นครูผู้ฝึกสอนได้สอนทุกอย่างให้กับผมและน้องๆ ในทีมอย่างเต็มที่ เพื่อให้เราทุกคนเป็นนักกีฬาที่ดี และเป็นคนดีต่อไปครับ” ซึ่งชนะชนม์ ตั้งเป้าหมายไว้ว่า เขาจะเล่นกีฬาบาสเกตบอล จนกว่าร่างกายจะไม่ไหว และในอนาคตก็จะผันตัวเป็นผู้ฝึกสอนกีฬาบาสเกตบอลต่อไป
ณัฐ-ณัฐพล โพธิชาญประเสริฐ นักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะสังคมศาสตร์ พูดถึงกีฬาบาสเกตบอลว่า “ผมเริ่มเล่นบาสเกตบอลมาตั้งแต่ ม. 2 เพราะผมชอบครับ ผมมองว่าบาสเกตบอลไม่ใช่แค่กีฬา แต่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมได้มีเพื่อนมากขึ้น มีสังคม มีระเบียบวินัย รู้จักการแบ่งเวลา เพราะเราต้องเรียนไปด้วย และต้องซ้อมกีฬาด้วย บางครั้งบางวันการบ้านเยอะ ต้องทำรายงานส่งอาจารย์ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าเหมือนกัน เพราะผมเป็นคนที่ซีเรียสกับการเรียนมาก สำหรับผม เมื่อเรามีเวลาว่างจากการเรียน แล้วได้มาเล่นกีฬา ก็จะทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายไปได้ในตัว และการเล่นบาสเกตบอลทำให้ผมได้พบกับอาจารย์ธงชาติ อาจารย์ ผู้ฝึกสอนที่เป็นเหมือนพ่อและเพื่อน อาจารย์ธงชาติจะสอนพวกเราทุกอย่าง ทั้งทักษะด้านบาสเกตบอล รวมถึงการดำเนินชีวิตให้เราเดินในทางที่ดี ไม่ให้กินเหล้า หรือสูบบุหรี่ นี่คือสิ่งที่ผมได้มากกว่าการเล่นกีฬาครับ”
ส่วน หรั่ง-ชวกร ใจสนุก นักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะนวัตกรรมสื่อสารสังคม มองว่า “กีฬาบาสเกตบอล ทำให้เกิดความเป็นหนึ่ง มีความรักความสามัคคีเกิดขึ้นในทีม เพราะบาสเกตบอลไม่สามารถเล่นคนเดียวได้ ต้องอาศัยความเป็นทีมเวิร์ค จึงจะสามารถทำให้ทีมประสบความสำเร็จ อย่างอาจารย์และพี่ๆ ในทีมก็จะสอนเรื่องทักษะการเล่นบาสเกตบอลให้เราได้พัฒนามากขึ้น แล้วพี่ๆ ก็สอนให้เรามีความรับผิดชอบ คอยดูแลเราตลอด นี่แหละผมว่าเป็นเสน่ห์ของกีฬา”
ด้าน ช๊อพ-จิตรภณ โตเวโรจน์ นักศึกษาปีที่ 1 คณะสังคมศาสตร์ เล่าให้ฟังว่า “เริ่มเล่นบาสเกตบอลเพราะเพื่อนครับ พออาจารย์เห็นแววก็เลยดึงเข้าทีมบาสเกตบอลของโรงเรียน ก็เลยเริ่มชอบบาสเกตบอลตั้งแต่นั้นมา ซึ่งกีฬาบาสเกตบอลทำให้ผมได้ที่เรียน ได้เพื่อน ได้สังคม ได้รู้จักคนอื่นๆ ได้เจอคนที่เก่งกว่าเราทำให้เราได้ประสบการณ์มากขึ้น สอนให้เรารู้จักรับผิดชอบ แบ่งเวลาให้เป็น สอนให้สู้ และอดทน เพราะบาสเกตบอลเป็นกีฬาที่มีการปะทะ กระทบกระทั่งกันอยู่ตลอด นักกีฬาต้องมีความอดทน ควบคุมอารมณ์ให้ได้ ให้อภัยกัน อย่างนักเรียนที่ตีกัน หรือทำร้ายกัน มองว่าเรื่องศักดิ์ศรีเป็นเรื่องใหญ่ ผมอยากให้พวกเขามีความอดทน อะไรยอมได้ก็ยอม อะลุ่มอล่วยกันไป เพราะชีวิตและอนาคตของเรา ยังอีกไกลครับ”
นี่เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนหนึ่งของเยาวชน ที่ต่างเห็นพ้องกันว่า กีฬาช่วยให้ชีวิตของพวกเขามีคุณภาพ หากผู้ใหญ่ในสังคมจะให้ความสำคัญและส่งเสริมกีฬากับเยาวชน ปัญหาสังคมที่เยาวชนลูกหลานของเราก็คงคลี่คลาย และเราจะได้ลูกหลานของเรากลับคือมาสร้างสรรค์สังคมไทยเราให้มีความแข็งแรงและก้าวต่อไปด้วยพลังเยาวชนไทย