โครงสร้างของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย

ความเห็นและข้อเสนอแนะ
เกี่ยวกับโครงสร้างของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย
          1.  ความเป็นมา   
          สภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติได้ตระหนักถึงความสำคัญของอุตสาหกรรมท่องเที่ยว ว่ามีผลกระทบทั้งทางบวกและทางลบ ทั้งโดยทางตรงและโดยทางอ้อมต่อระบบเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม และสิ่งแวดล้อม อย่างเห็นได้ชัดในระยะที่ผ่านมา   โดยเฉพาะผลกระทบในทางลบต่อต้นทุนทางสังคมในมุมกว้างที่มีต่อสิ่งแวดล้อมธรรมชาติ  สังคม  และวัฒนธรรมประเพณี อันมีผลจากการขาดการบริหารและการจัดการที่ดี   ซึ่งมีสาเหตุมาจากโครงสร้างการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทยขาดการบูรณาการและมีลักษณะเป็นการบริหารแบบต่างคนต่างทำ  ทั้งในส่วนกลางและส่วนท้องถิ่น ขาดการประสานงานระหว่างหน่วยงานทั้งภาครัฐและภาคเอกชน   และไม่มีกระบวนการการติดตามและประเมินผลอย่างจริงจัง    ลักษณะการบริหารดังกล่าวนี้      ย่อมเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการที่จะบรรลุเป้าหมายความสำเร็จในอันที่จะนำพาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวของไทยให้ก้าวไปสู่การพัฒนาที่มีคุณภาพและมีความยั่งยืน
          สภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ โดยคณะทำงานการบริการและการท่องเที่ยวจึงได้มอบหมายให้มหาวิทยาลัยรังสิต ดำเนินการศึกษาวิจัย เรื่อง “โครงสร้างของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย” เพื่อให้ได้ข้อมูลและแนวทางที่สามารถให้คำตอบได้ว่า แต่ละองค์ประกอบในโครงสร้างของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย ควรจะมีการปรับโครงสร้างให้มีประสิทธิภาพและมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร จึงจะสามารถผลักดันและสนับสนุนให้การพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทยเป็นไปอย่างมีคุณภาพ และส่งผลกระทบในทางบวกต่อเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม และสิ่งแวดล้อม อย่างแท้จริง
          2.  การดำเนินการของสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ  
          สภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ   โดยคณะทำงานการบริการและการท่องเที่ยว   ร่วมกับมหาวิทยาลัยรังสิต  ได้มีการดำเนินการศึกษา  ดังนี้ 
             2.1   การศึกษาจากรายงานวิจัย  และ เอกสารรายงานต่างๆ   อาทิ  นโยบายรัฐบาล  แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ  แผนแม่บทการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของประเทศไทย   แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างบูรณาการโดยผู้ว่าราชการจังหวัด CEO  เป็นต้น
             2.2   การดำเนินการศึกษาข้อเท็จจริง  และการระดมความเห็นจากภาคีการท่องเที่ยวต่างๆ  ทั้งในกรุงเทพและต่างจังหวัดรวม 4 ภาค  แล้วนำข้อมูลต่างๆ มาประมวล  วิเคราะห์   และจัดทำเป็นรายงานการศึกษาวิจัยเรื่องโครงสร้างของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย
             2.3   การจัดสัมมนาสาธารณะเพื่อรับฟังความเห็น  ทั้งจากหน่วยงานภาครัฐ  ภาคเอกชน  และภาคประชาชน  ในเขตกรุงเทพมหานคร  และต่างจังหวัด  ณ  กรุงเทพมหานคร  (วันที่  24  กุมภาพันธ์ 2547 ณ  ห้องประชุม 1 สภาที่ปรึกษาฯ )
          คณะทำงานการบริการและการท่องเที่ยว สภาที่ปรึกษาฯ  ได้นำความรู้และความคิดเห็นที่ได้มาประมวลและสังเคราะห์   เพื่อจัดทำความเห็นและข้อเสนอแนะเกี่ยวกับโครงสร้างของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย  เสนอต่อสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ   และคณะรัฐมนตรีต่อไป
          3.  ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับสภาพปัญหาสำคัญที่ส่งผลกระทบต่อการท่องเที่ยวไทยโดยรวม
          จากการศึกษาวิเคราะห์ข้อมูลปฐมภูมิและทุติยภูมิ  การระดมความคิดเห็นเวทีสาธารณะจากการประชุมสัมมนา ผู้แทนองค์กรต่างๆ ทั้งภาครัฐ  ภาคเอกชน และนักวิชาการที่เกี่ยวข้อง สามารถสรุปได้ว่า โครงสร้างการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย มีประเด็นปัญหาสำคัญที่เป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาอุตสาหกรรม การท่องเที่ยวของไทยโดยรวม 4 ประการ ดังนี้ คือ 
             3.1   การบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวยังมีการบูรณาการค่อนข้างน้อย  ทั้งในระหว่างส่วนราชการที่เกี่ยวข้องและกับภาคเอกชน 
             3.2   การจัดทำแผนและยุทธศาสตร์การพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยว  และการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยว ควรเพิ่มการมีส่วนร่วมของภาคส่วนต่างๆ  ทั้งภาครัฐ  ภาคเอกชน  รัฐวิสาหกิจ องค์กรมหาชน  องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น  ประชาชน และชุมชนท้องถิ่น
             3.3   ความรู้ความเข้าใจด้านอุตสาหกรรมท่องเที่ยวของบุคลากรภาคเอกชนที่เกี่ยวข้องและที่อยู่ในโครงสร้างอุตสาหกรรมท่องเที่ยว ยังมีไม่เพียงพอ  
             3.4   กฎหมายเพื่อส่งเสริมและสนับสนุนการบริหารและการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวเป็นการเฉพาะยังไม่มี   ส่วนกฎหมายที่ใช้อยู่ในปัจจุบันควรปรับปรุงให้เอื้อประโยชน์ต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวให้มากขึ้น  รวมทั้งเพิ่มประสิทธิภาพของการบังคับใช้ตามกฎหมายด้วย
          4.   ความเห็นและข้อเสนอแนะเรื่องโครงสร้างของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทยของสภาที่ปรึกษา เศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ
          จากการประมวลสภาพปัญหา  และข้อสรุปจากการศึกษาวิจัยด้านโครงสร้างและการดำเนินงานเกี่ยวกับอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย   สภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ  เห็นควรมีแนวทางการดำเนินงานเพื่อพัฒนาโครงสร้างของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวไทย  โดยจัดโครงสร้างการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวในรูปแบบใหม่  ดังนี้
          1.   แนวทางในการสร้างองค์ความรู้เกี่ยวกับการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยว เสนอให้จัดตั้ง “สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ” ขึ้น โดยให้มีหน้าที่หลัก 4 ประการ คือ
             1.1   จัดระบบการฝึกอบรมให้กับบุคลากรขององค์กรภาครัฐและภาคเอกชนทุกภาคส่วนที่มีความเกี่ยวข้องกับการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยว โดยสถาบันทำหน้าที่ประสานกับสถาบันฝึกอบรมที่มีหลักสูตรด้านการท่องเที่ยวเพื่อให้เป็นเครือข่ายในการฝึกอบรม หรือสถาบันอาจดำเนินการเองในบางเรื่องซึ่งสถาบันฝึกอบรมต่างๆ ยังไม่มีความพร้อมด้านผู้เชี่ยวชาญ
             1.2   การศึกษาวิจัยเพื่อพัฒนาองค์ความรู้เกี่ยวกับอุตสาหกรรมท่องเที่ยว เนื่องจากการศึกษาวิจัยเป็นฐานข้อมูลที่ดีสำหรับการฝึกอบรม การเผยแพร่ความรู้และการกำหนดหรือจัดทำแผน และยุทธศาสตร์บนฐานข้อมูลที่ถูกต้อง
             1.3   การเผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับการท่องเที่ยวให้แก่สังคม เพื่อสร้างความเข้าใจที่       ถูกต้องร่วมกัน
             1.4   เป็นศูนย์ข้อมูลข่าวสาร (Intelligence Unit) เพื่อเป็นแหล่งข้อมูลที่ทันกับสถานการณ์ และเอื้อประโยชน์ต่อการจัดทำยุทธศาสตร์การพัฒนา (Strategic Development) และยุทธศาสตร์ด้านการตลาด (Strategic Marketing)  เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว
          2.   แนวทางในการจัดทำแผนและยุทธศาสตร์การพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยว สภาที่ปรึกษาฯ  จึงได้เสนอให้มีมาตรการ 4 ประการ เพื่อให้ภาคส่วนต่างๆ ได้เข้ามามีส่วนร่วมในการบริหารการท่องเที่ยว กล่าวคือ
             2.1   การกำหนดหลักการทั่วไปในการบริหารการท่องเที่ยว ซึ่งต้องพิจารณาทุกมิติ มิใช่มิติทางเศรษฐกิจเพียงอย่างเดียว เช่น การแสวงหารายได้ แต่จะมีมิติอื่นๆ รวมอยู่ด้วย เช่น มิติการมีส่วนร่วมของประชาชน   มิติด้านการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม   มิติด้านการอนุรักษ์และส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณี    เพื่อให้เกิดลักษณะการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน
             2.2   การกำหนดโครงสร้างองค์กรที่มีหน้าที่ในการจัดทำแผนให้มีความเหมาะสม โดยให้จัดตั้ง “คณะกรรมการการท่องเที่ยวแห่งชาติ” เพื่อจัดทำแผนและยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยว ในการแก้ปัญหาการท่องเที่ยวในภาคส่วนต่างๆ รวมทั้งติดตามและประเมินผลการดำเนินงานตามแผนและยุทธศาสตร์ระดับประเทศ ซึ่งเมื่อจะนำแผนระดับประเทศไปสู่การปฏิบัติโดยให้สอดคล้องกับพื้นที่ต่างๆ ในระดับอนุภาค จึงเสนอให้จัดตั้ง “คณะกรรมการการท่องเที่ยวกลุ่มจังหวัด” และ “คณะกรรมการการท่องเที่ยวจังหวัด” เพื่อให้เกิดการบริหารระดับพื้นที่ในลักษณะองค์รวม และเกิดความเชื่อมโยงระหว่างแผนระดับประเทศกับแผนระดับกลุ่มจังหวัดและแผนจังหวัดให้มีความสอดคล้องกัน  โดยองค์ประกอบของคณะกรรมการชุดต่างๆ จะมีกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กระทรวงที่เกี่ยวข้อง การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน) ผู้แทนจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ผู้แทนสภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ฯลฯ เป็นต้น  ร่วมเป็นคณะกรรมการ
             2.3   การกำหนดให้มีกระบวนการในการจัดทำแผนและยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยวที่เหมาะสม โดยมีหลักการสำคัญอย่างน้อย 3 ประการ คือ
                    2.3.1   การใช้ข้อมูลจากการศึกษาวิจัยในการจัดทำแผนและยุทธศาสตร์ฯ
                    2.3.2   การรับฟังความคิดเห็นของประชาชน เพื่อให้การจัดทำแผนดำเนินไปบนพื้นฐานของความหลากหลาย และสอดคล้องกับแนวนโยบายพื้นฐานแห่งรัฐตาม หมวด 5 ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ปีพุทธศักราช  2540
                    2.3.3   การจัดทำแผนและยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยว จากการใช้ข้อมูลการศึกษาวิจัย และการรับฟังความเห็นของประชาชน คณะกรรมการการท่องเที่ยวแห่งชาติ จะต้องนำข้อมูลมาจัดทำแผนในลักษณะบูรณาการโดยมีความเป็นกลางจึงเสนอให้แต่งตั้ง“คณะกรรมาธิการเพื่อทำหน้าที่ยกร่างแผนและยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ” ขึ้น โดยอยู่ภายใต้คณะกรรมการท่องเที่ยวแห่งชาติ 
             2.4   การกำหนดรายละเอียดที่ควรมีในแผนการบริหารการท่องเที่ยว เช่น 
          -    หลักการสำคัญในการพัฒนาการท่องเที่ยว
          -    แผนและยุทธศาสตร์การบริหารการท่องเที่ยวขององค์กรภาครัฐและภาคเอกชนทุกภาคส่วน
          -    แผนและยุทธศาสตร์ การบูรณาการ การทำงานขององค์กรภาครัฐและภาคเอกชนทุกภาคส่วน
          -    แผนงบประมาณขององค์กรภาครัฐ
          -    แผนการติดตามและประเมินผล  
          -    ฯลฯ
          3.  แนวทางในการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยว 
          เพื่อเสริมสร้างการบูรณาการในการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยว   และเพื่อให้สามารถนำแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไปสู่การปฏิบัติให้เกิดผลได้อย่างจริงจัง  สภาที่ปรึกษาฯ จึงได้เสนอแนวทางดำเนินงานไว้  ดังนี้ 
             3.1  การจัดโครงสร้างการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวให้เหมาะสม ซึ่งเสนอไว้ 4 ประการ คือ
                    3.1.1   การจัดโครงสร้างการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวรูปแบบใหม่โดยเสนอให้ “คณะกรรมการท่องเที่ยวแห่งชาติ” ทำหน้าที่บริหารแผนยุทธศาสตร์ระดับประเทศ ติดตามและกำกับดูแลการทำงานขององค์กรภาครัฐที่มีส่วนเกี่ยวข้อง โดยมีอำนาจในการสั่งการและเสนอให้จัดตั้งสำนักงานคณะกรรมการการท่องเที่ยวแห่งชาติ ขึ้น เพื่อเป็นฝ่ายเลขานุการของคณะกรรมการฯ  สำหรับในระดับอนุภาค ให้มีการจัดตั้ง คณะกรรมการการท่องเที่ยวกลุ่มจังหวัด เพื่อทำหน้าที่ในการกำหนดทิศทางการบริหารการท่องเที่ยวในกลุ่มจังหวัดที่เกี่ยวข้อง กำกับดูแลการทำงานของหน่วยงานภาครัฐในกลุ่มจังหวัด และมีอำนาจในการสั่งการในกลุ่มจังหวัด   และในระดับจังหวัดให้มีการจัดตั้ง คณะกรรมการการท่องเที่ยวจังหวัด โดยมีอำนาจหน้าที่ในการบริหารการท่องเที่ยวในระดับจังหวัดและมีสำนักงานคณะกรรมการการท่องเที่ยวจังหวัด เป็นฝ่ายเลขานุการของคณะกรรมการฯ
                    3.1.2   การจัดตั้งส่วนงานการท่องเที่ยวในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นทั้งในส่วนขององค์การบริหารส่วนจังหวัด เทศบาล องค์การบริหารส่วนตำบล หรือสภาตำบล เพื่อให้ภาระงานด้านการท่องเที่ยวมีเจ้าภาพในการดำเนินงานและมีผู้รับผิดชอบโดยตรง เพราะองค์กรเหล่านี้มีอำนาจในการดำเนินการในพื้นที่รับผิดชอบได้อยู่แล้ว
                    3.1.3   การพัฒนาองค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน) ซึ่งในปัจจุบันได้มีการจัดตั้งองค์กรนี้ขึ้นที่เกาะช้าง จังหวัดตราด เป็นแห่งแรก จึงควรให้มีการติดตามและประเมินผลการปฏิบัติงาน  เพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพในการประสานงานในโอกาสต่อไป และสามารถใช้องค์กรนี้เพื่อสนับสนุนการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวภายใต้โครงสร้างการบริหารรูปแบบใหม่ที่ได้เสนอไว้ข้างต้น
                    3.1.4   การพัฒนาสภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ซึ่งเป็นของภาคเอกชน ควรเสริมสร้างประสิทธิภาพและความเป็นเอกภาพในการบริหารงานให้ครอบคลุมทุกจังหวัด จึงเสนอให้แก้ไขพระราชบัญญัติสภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย พ.ศ. 2544 ให้สามารถจัดตั้งสภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวในแต่ละจังหวัดได้ เพื่อให้สอดรับกับโครงสร้างการบริหารใหม่ที่ได้เสนอให้จัดตั้งขึ้น คือ คณะกรรมการการท่องเที่ยวกลุ่มจังหวัด และคณะกรรมการการท่องเที่ยวจังหวัด
             3.2   ให้มีการจัดกลุ่มภารกิจ  เพื่อเชื่อมโยงอำนาจหน้าที่และวัตถุประสงค์เฉพาะขององค์กรภาครัฐทั้งในระบบหลัก (องค์กรที่เกี่ยวข้องโดยตรง) และระบบรอง (องค์กรที่เกี่ยวข้องโดยอ้อม) ให้เข้ามาเกื้อหนุนต่อการดำเนินงานด้านการท่องเที่ยว  ดังนี้
                    3.2.1   กำหนดกลุ่มภารกิจที่เกี่ยวข้องออกเป็น  6 กลุ่ม คือ
                       1)   กลุ่มภารกิจด้านการประชาสัมพันธ์และส่งเสริมการตลาด หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย
                       2)   กลุ่มภารกิจด้านการอนุรักษ์และพัฒนาสถานที่ท่องเที่ยว หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา องค์กรภาครัฐในระบบรองในกลุ่มการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ  เช่น  กรมป่าไม้  กรมประมง  กรมอุทยานแห่งชาติและสิ่งแวดล้อม เป็นต้น  องค์กรภาครัฐในระบบรองในกลุ่มการอนุรักษ์และพัฒนาด้านโบราณสถาน  เช่น  กรมศิลปากร  สำนักงานศาสนสมบัติ เป็นต้น  จังหวัด  องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นรูปแบบต่างๆ ภาคเอกชน  และชุมชนในท้องถิ่น
                       3)   กลุ่มภารกิจด้านการอนุรักษ์และพัฒนาศิลปวัฒนธรรม หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา  องค์กรภาครัฐในระบบรองในกลุ่มการอนุรักษ์และพัฒนาศิลปวัฒนธรรม  เช่น กรมศิลปากร และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น  ภาคเอกชน   และชุมชนท้องถิ่น
                       4)   กลุ่มภารกิจด้านธุรกิจท่องเที่ยว ได้แก่ ภาคเอกชน ชุมชนท้องถิ่น หน่วยงานของรัฐที่มีความจำเป็นต้องเข้าไปประกอบธุรกิจท่องเที่ยว เช่น   บริษัทการบินไทย จำกัด (มหาชน)  เป็นต้น
                       5)   กลุ่มภารกิจด้านโครงสร้างพื้นฐาน ได้แก่ องค์กรภาครัฐในระบบรองที่เกี่ยวกับการจัดโครงสร้างพื้นฐาน  เช่น กรมโยธาธิการและผังเมือง  กรมทางหลวง เป็นต้น และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
                       6)   กลุ่มภารกิจเฉพาะ เพื่อเปิดช่องทางให้มีการบูรณาการสำหรับการทำงานในกรณีพิเศษหรือภารกิจพิเศษ  
                    3.2.2   การกำหนดระดับของภารกิจ โดยพิจารณาว่าเป็นภารกิจระดับชาติหรือระดับพื้นที่ เพื่อให้มีการใช้องค์กรและบุคลากรให้ตรงกับระดับภารกิจ
             3.3   การติดตามและประเมินผล มีข้อเสนอให้จัดตั้ง “คณะกรรมการประเมินผลการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยว” เพื่อทำหน้าที่ประเมินผลการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวของสถาบันและคณะกรรมการชุดต่างๆ ที่ได้เสนอให้จัดตั้งขึ้นตามโครงสร้างบริหารใหม่ ส่วนองค์ประกอบ อำนาจหน้าที่ และความรับผิดชอบของคณะกรรมการชุดนี้ควรมีการศึกษาในรายละเอียดต่อไป
          4.  แนวทางด้านกฎหมาย และการบังคับใช้กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยว
             4.1  การจัดทำร่าง “พระราชบัญญัติระเบียบบริหารการท่องเที่ยวแห่งชาติ” โดยมีสาระสำคัญ ดังนี้
                    4.1.1   การจัดตั้งและกำหนดอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการการท่องเที่ยวแห่งชาติ
                    4.1.2   การจัดตั้งและกำหนดอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการการท่องเที่ยวกลุ่มจังหวัด
                    4.1.3   การจัดตั้งและกำหนดอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการการท่องเที่ยวจังหวัด
                    4.1.4   การกำหนดระบบบูรณาการการทำงาน โดยให้อำนาจบังคับบัญชา หรือให้อำนาจกำกับดูแลแก่คณะกรรมการทั้ง 3 คณะ
                    4.1.5   การกำหนดระบบการติดตามและประเมินผลและการจัดตั้ง “คณะกรรมการประเมินผลการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยว”
             4.2  การดำเนินการแก้ไขและปรับปรุงกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวให้เอื้อต่อการส่งเสริมการท่องเที่ยว
          คณะผู้วิจัยเสนอให้มีการศึกษาวิจัยทางนิติศาสตร์เพื่อค้นหารายละเอียดทางกฎหมายต่างๆ ที่เป็นอุปสรรคต่อการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวและดำเนินการแก้ไขปรับปรุง โดยเสนอให้พิจารณา 3 ประการ คือ
                    4.2.1  การแก้ไขกฎหมายที่ให้อำนาจองค์กรภาครัฐในระบบรอง  อาทิ  กรมป่าไม้  กรมประมง  กรมอุทยานแห่งชาติและสิ่งแวดล้อม  กรมทางหลวง และกรมศิลปากร ให้สอดรับกับการบริหารการท่องเที่ยว
                    4.2.2  การศึกษาวิจัยทางนิติศาสตร์ เพื่อสานต่องานวิจัยของคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เรื่อง กฎหมายในการอนุรักษ์และจัดการทรัพยากรธรรมชาติเพื่อการท่องเที่ยว
                    4.2.3  การปรับปรุงแก้ไขพระราชบัญญัติสภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยว   แห่งประเทศไทย พ.ศ. 2544   ในรายละเอียดให้สามารถจัดตั้ง  “สภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวจังหวัด” เพื่อเชื่อมโยงการบริหารและการประสานงานด้านการท่องเที่ยว ระหว่างองค์กรภาคเอกชนด้วยกัน   ระหว่างองค์กรภาคเอกชนกับองค์กรภาครัฐ และกับโครงสร้างการบริหารรูปแบบใหม่ที่ได้เสนอให้จัดตั้งขึ้น
             4.3   การสนับสนุนและการบังคับใช้กฎหมายที่มีอยู่ให้สอดรับกับแนวทางการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยว ซึ่งเสนอให้ดำเนินการ 3 ประการ คือ
                    4.3.1   สนับสนุนให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในพื้นที่ต่างๆ จัดตั้งส่วนงานที่มีภารกิจในการบริหารการส่งเสริมการท่องเที่ยวขึ้นตามความจำเป็น  ซึ่งทำได้ตามกฎหมายจัดตั้งองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
                    4.3.2   การบังคับใช้กฎหมายขององค์กรภาครัฐในระบบรอง ควรคำนึงถึงวาระของชาติในการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยว
                    4.3.3   การบังคับใช้กฎหมายตามพระราชบัญญัติสภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ปีพุทธศักราช  2544  ในมาตรา 8 โดยการจัดตั้งสำนักงานขึ้นในภูมิภาคและในระดับจังหวัด เพื่อให้สอดรับกับโครงสร้างการบริหารใหม่ในระดับอนุภาคและระดับจังหวัด
           5.  ในช่วงระหว่างที่รอการปรับปรุงแก้ไขโครงสร้างการบริหารอุตสาหกรรมท่องเที่ยวตามรูปแบบใหม่  ควรมีการดำเนินการเพื่อให้สอดรับกับโครงสร้างดังกล่าว    ดังนี้
             5.1   ให้กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ปรับวิธีการทำงานและการประสานงานขององค์กรหลักที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว เช่น  สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว  การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย  สำนักงานส่งเสริมการจัดประชุมและนิทรรศการ  และผู้อำนวยการศูนย์การท่องเที่ยว กีฬา และนันทนาการจังหวัด  ให้มีการบูรณาการมากยิ่งขึ้น
             5.2   การบริหารราชการส่วนภูมิภาค  ให้ดำเนินการตามข้อเสนอแนะเกี่ยวกับแนวทางการจัดการอุตสาหกรรมท่องเที่ยวในส่วนภูมิภาคตามที่สภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ได้เคยเสนอต่อนายกรัฐมนตรี เมื่อวันที่  16  มิถุนายน  2547  ดังนี้
                    5.2.1   ให้มีการจัดตั้งคณะกรรมการการท่องเที่ยวจังหวัดขึ้น โดยอาศัยการบริหารงานแบบบูรณาการที่มีผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นประธานรับผิดชอบอย่างเป็นระบบและแบบเบ็ดเสร็จ  มีหน่วยงานทุกระดับที่เกี่ยวข้องในทุกมิติของการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน เป็นกรรมการ โดยให้มีหน้าที่ควบคุมดูแล ติดตามและประสานความร่วมมือในการจัดทำแผนพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวของจังหวัดในภาพรวม  รวมทั้งการแปลงแผนไปสู่การปฏิบัติ  
                    5.2.2   การดำเนินงานของทุกหน่วยงานภายใต้อำนาจการสั่งการของผู้ว่าราชการจังหวัดแบบบูรณาการ  เกี่ยวกับการส่งเสริมการท่องเที่ยวต้องอยู่ภายใต้แผนและกรอบการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวที่จัดทำโดยคณะกรรมการการท่องเที่ยวจังหวัด  (ตามข้อ  5.2.1)  
                    5.2.3   การดำเนินงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่เป็นอิสระ ซึ่งผู้ว่าราชการจังหวัดแบบบูรณาการไม่สามารถสั่งการได้โดยตรงนั้น  ขอให้มีผู้ว่าราชการจังหวัดแบบบูรณาการ  และผู้ทรงคุณวุฒิด้านการท่องเที่ยว   ทั้งภาครัฐและภาคเอกชน เป็นที่ปรึกษา ทั้งนี้เพื่อให้การส่งเสริมการท่องเที่ยวของส่วนท้องถิ่นสอดคล้องกับแผนและกรอบการพัฒนาดังกล่าวข้างต้นด้วย
          ซึ่งข้อเสนอแนะเกี่ยวกับแนวทางดังกล่าวรองนายกรัฐมนตรี (นายวิษณุ  เครืองาม)  ได้มีคำสั่งให้กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ร่วมกับกระทรวงมหาดไทย รับไปจัดทำความเห็นเพื่อเสนอคณะรัฐมนตรีพิจารณาต่อไปแล้ว  
             5.3   เสริมสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชนและชุมชนในท้องถิ่นในกระบวนการพัฒนาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวทุกขั้นตอน
          ที่มา: สภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ          
          www.nesac.or.th, โทร.02-612-9222 ต่อ 118, 119 โทรสาร.02-612-6918-9