ความต้องการของตลาดในปัจจุบันและอนาคต
ถุงมือยางเริ่มมีการผลิตในประเทศไทยประมาณ 20 ปี ที่ผ่านมา จากเดิมประเทศไทยต้องนำเข้า ถุงมือยางเพื่อการบริโภคภายในประเทศ การผลิตในประเทศคุณภาพยังไม่เป็นที่ยอมรับเท่ากับถุงมือยางที่ผลิตจากต่างประเทศ ภายหลังเมื่อรัฐบาลให้การส่งเสริมโดยเฉพาะการส่งเสริมการลงทุน จึงมีผู้ประกอบการจากต่างประเทศเข้ามาลงทุนโดยนำเทคโนโลยีในการผลิตเข้ามาด้วย ส่งผลให้หลังจากปี พ.ศ. 2529 เป็นต้นมา ประเทศไทยสามารถทำการผลิตเพื่อส่งออกถุงมือยางไปจำหน่ายยังต่างประเทศได้ ซึ่งต่อมาได้มีการกำหนดมาตรฐานขึ้นโดยสำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม สำหรับมาตรฐานถุงมือยางที่ใช้ในการศัลยกรรม (มอก.538-2534) และมาตรฐานถุงมือยางที่ใช้ในการตรวจโรค (มอก.1056-2534) เนื่องจากถุงมือยางเป็นสินค้าที่เข้าข่ายเครื่องมือแพทย์ สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา กระทรวงสาธารณสุข จึงได้กำหนดมาตรฐานการผลิตและการนำเข้าอีกด้วย
จากการให้การส่งเสริมการลงทุนของสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน (BOI) มีผู้ประกอบการซึ่งเป็นบริษัทที่ร่วมลงทุนกับต่างชาติ หรือบริษัทข้ามชาติเปิดดำเนินการเพียงไม่กี่ราย อุตสาหกรรมถุงมือยางมีการขยายตัวอย่างมากในช่วงปี 2531-2532 จากความต้องการของตลาดต่างประเทศโดยเฉพาะสหรัฐอเมริกาที่เพิ่มสูงขึ้นจากการตื่นตัวในการป้องกันตนเองจากปัญหาโรคเอดส์ ซึ่งเริ่มแพร่ระบาดโดยยังไม่มีการรักษาให้หายขาดได้นอกจากป้องกันตนเองไม่ให้ติดโรค
การผลิตถุงมือยางใช้วัตถุดิบที่สำคัญได้แก่ น้ำยางข้น และสารเคมีที่ช่วยให้น้ำยางจับตัว ซึ่งไทยเป็นแหล่งผลิตยางธรรมชาติที่ใหญ่ที่สุดในโลกสำหรับกรรมวิธีการผลิตนั้นประกอบด้วยการนำน้ำยางสดไปปรับสภาพโดยการเติมสารเคมี เพื่อให้เหมาะในการเข้าเครื่องปั่นน้ำยางข้น เมื่อนำน้ำยางเข้าเครื่องปั่น เครื่องปั่นจะแยกส่วนที่เป็นน้ำยางข้น และส่วนที่เป็นน้ำและเศษยางออกจากกัน นำน้ำยางข้นไปปรับสภาพเพื่อให้ได้ส่วนประกอบของเนื้อยางร้อยละ 60 ผสมสารเคมีต่างๆ เช่น โปแตสเซียมไฮด๊อกไซด์ โปแตสเซียมคลอเลต กำมะถัน สารป้องกันยางเสื่อม ซิงค์อ๊อกไซด์ เป็นต้น ทั้งนี้เพื่อให้น้ำยางอยู่ในสภาพที่เหมาะสมในการขึ้นรูปเป็นถุงมือยาง โดยการใช้วิธีการจุ่ม วิธีนี้จะนำพิมพ์ที่ทำจากพลาสติก โลหะ หรือเซรามิค จุ่มลงในสารละลายที่ช่วยให้น้ำยางจับตัวก่อน เมื่อยกพิมพ์ขึ้น รอให้แห้งหมาดๆ สารละลายที่ช่วยให้น้ำยางจับตัว จะเกิดเป็นฟิลม์บางๆจับตัวเกาะอยู่ที่พิมพ์ เมื่อนำพิมพ์ไปจุ่มในน้ำยางที่ผสมสารเคมี ยกพิมพ์ขึ้นช้าๆ ฟิลม์ยางจะเคลือบพิมพ์ นำไปอบให้คงรูปในตู้อบที่อุณหภูมิ 120 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 30 นาที
ในส่วนของต้นทุนการผลิตนั้น อุตสาหกรรมถุงมือยางใช้น้ำยางธรรมชาติในการผลิตเป็นสัดส่วนสูง กล่าวคือใช้น้ำยางข้นประมาณร้อยละ 90 โดยน้ำหนัก หรือคิดเป็นสัดส่วนต้นทุนประมาณ ร้อยละ 26-30 ส่วนที่เหลือได้แก่แรงงานเป็นสัดส่วนประมาณร้อยละ 12-17 เนื่องจากในการผลิตต้องใช้แรงงานในการตรวจสอบคุณภาพ ซึ่งเป็นขั้นตอนที่สำคัญ และยังใช้แรงงานในการบรรจุหีบห่อต้นทุนส่วนที่เหลือเป็นค่าเคมีภัณฑ์ ค่าพลังงาน เป็นต้น
รายละเอียดทางด้านการตลาดทั้งภายในประเทศและต่างประเทศ ปัญหา อุปสรรคและข้อเสนอแนะในการประกอบกิจการ รวมทั้งนโยบายรัฐบาลที่ให้การสนับสนุนและให้คำปรึกษาในการลงทุนใน อุตสาหกรรมถุงมือยางโดย มีดังต่อไปนี้
จำนวนผู้ผลิตและผู้นำเข้า
ปัจจุบันมีผู้ประกอบการภายในประเทศไทยในอุตสาหกรรมถุงมือยางเป็นจำนวนทั้งสิ้น 65 ราย โดยแบ่งเป็นผู้ประกอบการขนาดใหญ่จำนวน 10 ราย ผู้ประกอบการขนาดกลางจำนวน 39 ราย ผู้ประกอบการขนาดเล็กจำนวน 16 ราย (ข้อมูลจากกรมโรงงาน เดือนมีนาคม 2545) ผู้นำเข้าสินค้าถุงมือยางมีจำนวนทั้งสิ้น 88 ราย และผู้ส่งออกสินค้าถุงมือยางมีจำนวน 96 ราย
ผู้ประกอบการอุตสาหกรรมถุงมือยางมีผู้ประกอบการที่อยู่ภายในเขตความรับผิดชอบของศูนย์ ส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 จำนวนทั้งสิ้น 14 ราย หรือคิดเป็นร้อยละ 21.53 ของผู้ประกอบการทั้งประเทศโดยเป็นผู้ประกอบการขนาดกลางจำนวน 11 รายและผู้ประกอบการขนาดเล็กจำนวน 3 ราย
ผู้ผลิตและผู้นำตลาดที่สำคัญของประเทศไทยในอุตสาหกรรมถุงมือยางได้แก่ บริษัท เซฟสกิน เมดดิคอล แอนด์ ไซเอนทิฟิก (ประเทศไทย) จำกัด จังหวัดสงขลา ทุนจดทะเบียน 1,362,988,000 บาท บริษัท เซฟสกิน คอร์ปอเรชั่น (ประเทศไทย) จำกัด จังหวัดสงขลา ทุนจดทะเบียน 1,209,300,000 บาท บริษัท สยามเซมเพอร์เมด จำกัด จังหวัดสงขลา ทุนจดทะเบียน 682,000,000 บาท บริษัท ไฮแคร์ อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด จังหวัดสงขลา ทุนจดทะเบียน 217,000,000 บาท และบริษัท ยูนิโกลฟส์ จำกัด จังหวัดสุราษฎร์ธานี ทุนจดทะเบียน 166,000,000 บาท
ผู้ผลิตและผู้นำตลาดถุงมือยางที่อยู่ภายในเขตอุตสาหกรรมภาค 9 ได้แก่ บริษัท แฟมิลี่โกลฟ จำกัด จังหวัดชลบุรี ทุนจดทะเบียน 130,000,000 บาท บริษัท ด๊อกเตอร์ บู จังหวัดจำกัด จังหวัดชลบุรี ทุนจดทะเบียน 127,000,000 บาท บริษัท โพรเทคอินดัสทรีส์ จำกัด จังหวัดชลบุรี ทุนจดทะเบียน 123,500,000 บาท และบริษัท ยูนิเวอร์แซลลาเท็กซ์โปรดัคส์ จำกัด จังหวัดชลบุรี ทุนจดทะเบียน99,500,000 บาท ซึ่งมีรายชื่อผู้ประกอบการที่สำคัญๆดังต่อไปนี้
ภาวะตลาดภายในประเทศ และการส่งออก/นำเข้า
ภาวะตลาดภายในประเทศ
ความต้องการของถุงมือยางภายในประเทศนั้นมีภาวะที่คงตัว เนื่องจากเป็นสินค้าที่ใช้เฉพาะใน วัตถุประสงค์เฉพาะอย่าง ดังนั้นการแข่งขันจะอยู่ที่คุณภาพและการตลาดเป็นหลักและในปัจจุบันมีผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมถุงมือยางเพิ่มมากขึ้นจึงทำให้มีการแข่งขันกันสูงสำหรับตลาดภายในประเทศ ซึ่งถุงมือยางมีด้วยกันหลายชนิดโดยแบ่งตลาดถุงมือยางภายในประเทศตามลักษณะการใช้งานได้ 3 ประเภท คือ
1. ถุงมือยางสำหรับใช้ในทางการแพทย์ (Medical Glove) ซึ่งแบ่งย่อยเป็น
- Surgical Glove ใช้ในทางศัลยกรรม มีลักษณะเนื้อบาง แข็งแรง มีความยาวถึงข้อศอกโดยผ่านกรรมวิธีการฆ่าเชื้อ 100% ใช้เพียงครั้งเดียวแล้วทิ้ง และ
- Examination Glove ใช้ในงานตรวจโรคมีลักษณะบางกระชับมือ สั้นแค่ข้อมือ ไม่มีข้างซ้ายขวา เป็นแบบ Ambi ใช้ครั้งเดียวทิ้งโดยไม่มีการนำกลับมาใช้อีก
2. ถุงมือยางสำหรับใช้ในโรงงานอุตสาหกรรม (Industrial Glove) มีขนาดใหญ่ แข็งแรงเทอะทะ เพื่อความทนทานต่องานในโรงงานอุตสาหกรรม
3. ถุงมือยางสำหรับใช้ในครัวเรือน (Household Glove) เป็นถุงมือยางที่แม่บ้านใช้ในการทำ ความสะอาด ซักล้าง มีขนาดใหญ่ แข็งแรง ทนทานต่อการใช้งาน มีอายุการใช้งานนาน สวมใส่สบาย
ผู้ผลิตถุงมือยางสามารถแบ่งได้เป็น 2 กลุ่มด้วยกันคือโรงงานขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นการลงทุนโดยบริษัทข้ามชาติซึ่งใช้เงินลงทุนสูง และโรงงานขนาดย่อมและขนาดกลาง เป็นกิจการที่ลงทุนโดยคนไทย หรือร่วมทุนกับชาวต่างชาติ เช่นจากไต้หวัน ญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกาและฮ่องกงเป็นต้น ซึ่งโรงงานผลิตถุงมือยางของไทยส่วนใหญ่ (ประมาณ ร้อยละ 90 ) ผลิตถุงมือยางประเภท Examination glove ที่ใช้ในการตรวจโรค เนื่องจากเป็นถุงมือที่ผลิตได้ง่ายที่สุด ใช้เวลาในการผลิตสั้นและเป็นที่ต้องการของตลาดภายในประเทศและต่างประเทศ ดังนั้นตามที่จังหวัดภายในเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 ที่มีความพร้อมทางด้านวัตถุดิบยางธรรมชาติ จึงเป็นอุตสาหกรรมหนึ่งที่ควรสนับสนุนให้ลงทุนในเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 เพื่อทดแทนการนำเข้าถุงมือยางที่ต้องนำเข้าจากต่างประเทศในปริมาณที่สูง และผลิตเพื่อส่งออกถุงมือยางไปแข่งขันกับต่างประเทศ
เนื่องจากในอดีตประเทศไทยสามารถผลิตถุงมือยางได้พอเพียงกับความต้องการภายในประเทศการนำเข้าถุงมือยางจึงมีปริมาณไม่มากนัก แต่นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2531 ประเทศไทยเริ่มมีความต้องการถุงมือยางเพิ่มมากขึ้น ประกอบกับการผลิตถุงมือยางไม่เพียงพอต่อการบริโภคภายในประเทศ ดังนั้นประเทศไทยจึงเริ่มมีการนำเข้าถุงมือยางในปริมาณเพิ่มมากขึ้นจาก 4.77 ล้านคู่ มูลค่า 26.85 ล้านบาท ในปีพ.ศ. 2531 และได้ขยายเป็น 62.31 ล้านคู่ มูลค่า 345.38 ล้านบาท ในปี 2544 โดยประเทศไทยนำเข้าถุงมือยางจากประเทศมาเลเซียมากเป็นอันดับหนึ่ง ประมาณร้อยละ 57.90 ของปริมาณการนำเข้าถุงมือยางในปี พ.ศ. 2544 รองลงมา ได้แก่ ญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย และไต้หวันตามลำดับ ดังนั้นจากการที่ประเทศไทยมีพร้อมทั้งทางด้านวัตถุดิบและเทคโนโลยีในการผลิตแต่ยังขาดการสนับสนุนอย่างจริงจังและเป็นการลดการสูญเสียเงินตราออกนอกประเทศ เขตส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 จึงควรมีการสนับสนุนผู้ประกอบการที่มีความสนใจที่จะเข้ามาลงทุนในอุตสาหกรรมถุงมือยางเพื่อก่อให้เกิดการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ในพื้นที่อย่างมีประโยชน์สูงสุด
ช่องทางการจัดจำหน่ายผลิตภัณฑ์ถุงมือยางภายในประเทศสามารถจำหน่ายได้ดังนี้ จำหน่ายผ่าน โรงพยาบาลต่างๆที่ต้องใช้ถุงมือยางเพื่อการแพทย์จำหน่ายผ่านร้านจำหน่ายอุปกรณ์การแพทย์และซุปเปอร์มาร์เก็ตต่างๆในห้างสรรพสินค้าทั่วไป และจำหน่ายส่งตามโรงงานอุตสาหกรรมที่ต้องใช้ถุงมือยางเป็นอุปกรณ์ในการผลิต เป็นต้น
ภาวะการตลาดต่างประเทศ
ประเทศไทยมีการส่งออกสินค้าถุงมือยางไปยังตลาดโลกคิดเป็นมูลค่า 14,421.58 และ 15,545.02 ล้านบาท ในปี พ.ศ. 2543 และ 2544 ซึ่งมีอัตราการขยายตัวในการส่งออกของปีพ.ศ. 2543และ 2544 เท่ากับ 31.85 และ 7.79 ตามลำดับ ซึ่งมีประเทศมาเลเซียและอินโดนีเซียเป็นประเทศคู่แข่งและประเทศผู้นำการผลิตที่สำคัญในสินค้าถุงมือยางในตลาดโลก โดยมีตลาดส่งออกสินค้าถุงมือยางที่สำคัญของประเทศไทย ดังต่อไปนี้
ประเทศสหรัฐอเมริกาโดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปประเทศสหรัฐอเมริกาเท่ากับ 9,447.64 และ 9,530.32ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 65.51 และ 61.31 ของมูลค่าการ ส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
เยอรมันโดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปเยอรมันเท่ากับ 1,052.69 และ 1,207.84 ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 7.30 และ 7.77 ของมูลค่าการส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
สหราชอาณาจักรโดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปสหราชอาณาจักรเท่ากับ 523.24 และ 664.85 ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 3.63 และ 4.28 ของมูลค่าการส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
อิตาลี โดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปประเทศอิตาลีเท่ากับ 395.17 และ 415.01 ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 2.74 และ 2.67 ของมูลค่าการส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
ฝรั่งเศสโดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปประเทศฝรั่งเศสเท่ากับ 309.20 และ 368.99 ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 2.14 และ 2.37 ของมูลค่าการส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
ช่องทางการจัดจำหน่ายผลิตภัณฑ์ถุงมือยางแบ่งตามขนาดของผู้ประกอบการดังนี้
1. บริษัทข้ามชาติขนาดใหญ่ จะมีฝ่ายการตลาดทำหน้าที่หาตลาดในแต่ละภูมิภาคของประเทศแล้วส่งใบสั่งมายังสาขาการผลิต ดังนั้นโรงงานที่ตั้งอยู่ในประเทศไทย จะทำหน้าที่ผลิตถุงมือยางเพื่อป้อนให้กับบริษัทแม่เพียงอย่างเดียว
2. บริษัทขนาดกลางและเล็ก มีการจัดจำหน่ายสินค้า 3 แบบ ดังนี้
- จำหน่ายผ่านบริษัทการค้าระหว่างประเทศ (Trading Company) โดยจ่ายค่านายหน้าให้บริษัทเหล่านี้ ประมาณร้อยละ 2-3 ของมูลค่าการขาย
- จำหน่ายผ่านบริษัทผลิตถุงมือยางขนาดใหญ่ของไทย
- จำหน่ายโดยตรงให้แก่ลูกค้าต่างประเทศ โดยทางลูกค้าจะเข้ามาติดต่อว่าจ้างให้บริษัททำการผลิต ถุงมือยางให้ โดยนำไปติดยี่ห้อเอง หรืออีกวิธีหนึ่งคือบริษัทไปติดต่อหาลูกค้าในต่างประเทศเองโดยไป ตั้งสำนักงานขายที่ต่างประเทศและใช้ยี่ห้อของบริษัทเอง
แนวโน้มตลาดในอนาคต
ผลจากการขยายพื้นที่เพาะปลูกยางในช่วง 7-8 ปีที่ผ่านมาขณะที่ความต้องการใช้ยางภายในประเทศเริ่มกระเตื้องขึ้น ตามมาตรการของยุทธศาสตร์การพัฒนายางพาราครบวงจรที่สนับสนุนและส่งเสริมให้มีการใช้ผลิตภัณฑ์ยางซึ่งรวมไปถึงถุงมือยางภายในประเทศให้มากขึ้น ทำให้ประเทศไทยจะต้องปรับกลยุทธ์ หันมาใช้ผลิตภัณฑ์ถุงมือยางภายในประเทศให้มากขึ้นเพื่อลดการนำเข้าและสร้างมูลค่าเพิ่มด้วยการผลิตผลิตภัณฑ์ถุงมือยางเพื่อจำหน่ายทั้งภายในประเทศและส่งออก ตลอดจนปรับมาตรฐานการผลิตถุงมือยางให้เป็นระบบสากล เพื่อรักษาสถานภาพการเป็นผู้นำตลาดถุงมือยางของโลกให้คงอยู่ต่อไป จึงควรมีการสนับสนุนผู้ประกอบการที่อยู่ในเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 ที่มีความสนใจที่จะเข้ามาลงทุนในอุตสาหกรรมถุงมือยางเพื่อก่อให้เกิดการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ในพื้นที่อย่างมีประโยชน์สูงสุด
ด้านการนำเข้าสินค้าถุงมือยางจากต่างประเทศเพื่อนำมาใช้บริโภคภายในประเทศมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น โดยมีอัตราการขยายตัวเพิ่มขึ้นในปีพ.ศ. 2543 และ 2544 เท่ากับ ร้อยละ 14.93 และ 7.73 ตามลำดับ ดังนั้นจึงควรมีการส่งเสริมให้ผู้ประกอบการที่สนใจลงทุนทำการผลิตสินค้าถุงมือยางเพื่อทดแทนการนำเข้าจากต่างประเทศที่ขยายตัวเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องทุกปี
ส่วนทางด้านตลาดส่งออกสินค้าถุงมือยางของไทยนั้นมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นมาโดยตลอด เนื่องจากมีอัตราการขยายตัวการส่งออกถุงมือยางในปีพ.ศ. 2543 และ2544 เท่ากับร้อยละ 31.85 และ 7.79 ตามลำดับ และเห็นได้ว่ามีการเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจนโดยปีพ.ศ.2541 ที่มีมูลค่าการส่งออกถุงมือยางไปทั่วโลกเท่ากับ 12,828.82 ล้านบาท และได้เพิ่มขึ้นจนกระทั่งปีพ.ศ. 2544 มีมูลค่าการส่งออกถุงมือยางไปยังทั่วโลกเท่ากับ 15,545.02 ล้านบาท ดังนั้นตลาดส่งออกถุงมือยางของไทยจึงมีแนวโน้มที่ดีในอนาคตสำหรับผู้ที่สนใจในเขตศูนย์ส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 ที่จะทำการลงทุนในธุรกิจผลิตถุงมือยางเพื่อรักษามูลค่าการส่งออกและให้มีการขยายตัวไปยังตลาดใหม่ๆในอนาคต
ปัญหาและอุปสรรคและข้อจำกัดที่ควรระมัดระวัง
ปัญหาและอุปสรรค
1) ด้านวัตถุดิบ
- ประสิทธิภาพในการผลิตของชาวสวนยางอยู่ในระดับต่ำเนื่องจากยังขาดปัจจัยการผลิตเช่น ปุ๋ย เมล็ดพืชคลุม สารเคมี เป็นต้น ประกอบกับมีการนำเทคโนโลยีไปใช้ในการผลิตน้อยมาก โดยเฉพาะด้านการบำรุงรักษาสวนยาง และการกรีดยาง ทำให้ผลผลิตเฉลี่ยต่อไร่ยังอยู่ในระดับต่ำประมาณ 218 กิโลกรัมต่อไร่ หรือเพียงร้อยละ 69 ของผลผลิตเฉลี่ยต่อไร่ของแปลงทดลองทางวิชาการ ซึ่งสามารถให้ผลผลิตได้สูงถึงเฉลี่ยปีละ 317กิโลกรัมต่อไร่
- ชาวสวนยางส่วนใหญ่ยังคงผลิตยางตามความต้องการของตนเอง ทำให้ยางแผ่นดิบที่ผลิตได้มี คุณภาพต่ำและไม่สม่ำเสมอ ซึ่งทำให้ราคายางที่เกษตรกรชาวสวนยางได้รับอยู่ในระดับที่ไม่น่าพอใจ
- ขาดแคลนแรงงานกรีดยาง โดยเฉพาะในจังหวัดภูเก็ต กระบี่ พังงา ชุมพร สงขลา ระยอง และจันทบุรี
- ต้นทุนการผลิตสูง ทั้งต้นทุนด้านวัตถุดิบและแรงงาน โดยเฉพาะต้นทุนด้านแรงงานที่ค่อนข้างสูงเมื่อเปรียบเทียบกับประเทศอินโดนีเซีย
- การกำหนดนโยบายและมาตรการในการพัฒนาและแก้ไขปัญหายางพาราของประเทศยังไม่เป็นเอกภาพและขาดความต่อเนื่อง แม้จะมีคณะกรรมการนโยบายยางธรรมชาติ แต่เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง มักจะทำให้การบริหารงานล่าช้าและไม่ต่อเนื่อง
- การดำเนินงานด้านยางพารามีหน่วยงานรับผิดชอบหลายหน่วยงาน ได้แก่ สถาบันวิจัยยาง องค์การสวนยาง สำนักงานกองทุนสงเคราะห์การทำสวนยาง ทำให้เกิดความซับซ้อนในการปฏิบัติงานขาดความเป็นเอกภาพในการช่วยเหลือและการประสานงาน
2) ด้านคุณภาพและมาตรฐานสินค้า
- ปัญหาที่พบบ่อยสำหรับผู้ผลิตถุงมือยางคือรูรั่วบนถุงมือยาง และการแพ้ยางธรรมชาติทำให้ผู้ใช้เกิดปัญหาในการใช้
3) ด้านเทคโนโลยี
- การค้นคว้าวิจัยพัฒนา และการถ่ายทอดเทคโนโลยีการผลิตถุงมือยางยังไม่มีเอกภาพและ ประสิทธิภาพเท่าที่ควรเนื่องจากงบประมาณไม่เพียงพอ ตลอดจนขาดความร่วมมือและประสานงานจาก ภาครัฐและภาคเอกชน
- ผลจากการขาดแคลนแรงงานที่มีฝีมือทำให้มาตรฐานการผลิตถุงมือยางไม่สม่ำเสมอ และมีต้นทุนการผลิตสูง
ข้อเสนอแนะ
1. มีการวางแผนการผลิตถุงมือยางให้สอดคล้องกับความต้องการของตลาด และวางแผนการใช้วัตถุดิบยางที่มาจากภายในประเทศ เพื่อป้องกันการขาดแคลนวัตถุดิบยางหรือป้องกันปัญหายางล้นตลาด
2. เพิ่มประสิทธิภาพการผลิตและใช้ปัจจัยการผลิตถุงมือยางและใช้เทคโนโลยีในการผลิตที่ เหมาะสม เพื่อให้คุณภาพผลิตภัณฑ์ถุงมือยางให้เป็นที่ยอมรับและต้องการของตลาดภายในประเทศและ ต่างประเทศ
3. รักษาเสถียรภาพราคายางซึ่งเป็นวัตถุดิบในการผลิตถุงมือยางโดยร่วมมือกับ 3 ประเทศผู้ผลิต คือประเทศไทย อินโดนีเซีย และมาเลเซีย
4. รักษาตลาดเดิมและส่งเสริมการขยายตลาดทั้งภายในประเทศและต่างประเทศเพื่อให้รองรับกับการเติบโตของอุตสาหกรรมถุงมือยางในอนาคต
--กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม--
-พห-
ถุงมือยางเริ่มมีการผลิตในประเทศไทยประมาณ 20 ปี ที่ผ่านมา จากเดิมประเทศไทยต้องนำเข้า ถุงมือยางเพื่อการบริโภคภายในประเทศ การผลิตในประเทศคุณภาพยังไม่เป็นที่ยอมรับเท่ากับถุงมือยางที่ผลิตจากต่างประเทศ ภายหลังเมื่อรัฐบาลให้การส่งเสริมโดยเฉพาะการส่งเสริมการลงทุน จึงมีผู้ประกอบการจากต่างประเทศเข้ามาลงทุนโดยนำเทคโนโลยีในการผลิตเข้ามาด้วย ส่งผลให้หลังจากปี พ.ศ. 2529 เป็นต้นมา ประเทศไทยสามารถทำการผลิตเพื่อส่งออกถุงมือยางไปจำหน่ายยังต่างประเทศได้ ซึ่งต่อมาได้มีการกำหนดมาตรฐานขึ้นโดยสำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม สำหรับมาตรฐานถุงมือยางที่ใช้ในการศัลยกรรม (มอก.538-2534) และมาตรฐานถุงมือยางที่ใช้ในการตรวจโรค (มอก.1056-2534) เนื่องจากถุงมือยางเป็นสินค้าที่เข้าข่ายเครื่องมือแพทย์ สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา กระทรวงสาธารณสุข จึงได้กำหนดมาตรฐานการผลิตและการนำเข้าอีกด้วย
จากการให้การส่งเสริมการลงทุนของสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน (BOI) มีผู้ประกอบการซึ่งเป็นบริษัทที่ร่วมลงทุนกับต่างชาติ หรือบริษัทข้ามชาติเปิดดำเนินการเพียงไม่กี่ราย อุตสาหกรรมถุงมือยางมีการขยายตัวอย่างมากในช่วงปี 2531-2532 จากความต้องการของตลาดต่างประเทศโดยเฉพาะสหรัฐอเมริกาที่เพิ่มสูงขึ้นจากการตื่นตัวในการป้องกันตนเองจากปัญหาโรคเอดส์ ซึ่งเริ่มแพร่ระบาดโดยยังไม่มีการรักษาให้หายขาดได้นอกจากป้องกันตนเองไม่ให้ติดโรค
การผลิตถุงมือยางใช้วัตถุดิบที่สำคัญได้แก่ น้ำยางข้น และสารเคมีที่ช่วยให้น้ำยางจับตัว ซึ่งไทยเป็นแหล่งผลิตยางธรรมชาติที่ใหญ่ที่สุดในโลกสำหรับกรรมวิธีการผลิตนั้นประกอบด้วยการนำน้ำยางสดไปปรับสภาพโดยการเติมสารเคมี เพื่อให้เหมาะในการเข้าเครื่องปั่นน้ำยางข้น เมื่อนำน้ำยางเข้าเครื่องปั่น เครื่องปั่นจะแยกส่วนที่เป็นน้ำยางข้น และส่วนที่เป็นน้ำและเศษยางออกจากกัน นำน้ำยางข้นไปปรับสภาพเพื่อให้ได้ส่วนประกอบของเนื้อยางร้อยละ 60 ผสมสารเคมีต่างๆ เช่น โปแตสเซียมไฮด๊อกไซด์ โปแตสเซียมคลอเลต กำมะถัน สารป้องกันยางเสื่อม ซิงค์อ๊อกไซด์ เป็นต้น ทั้งนี้เพื่อให้น้ำยางอยู่ในสภาพที่เหมาะสมในการขึ้นรูปเป็นถุงมือยาง โดยการใช้วิธีการจุ่ม วิธีนี้จะนำพิมพ์ที่ทำจากพลาสติก โลหะ หรือเซรามิค จุ่มลงในสารละลายที่ช่วยให้น้ำยางจับตัวก่อน เมื่อยกพิมพ์ขึ้น รอให้แห้งหมาดๆ สารละลายที่ช่วยให้น้ำยางจับตัว จะเกิดเป็นฟิลม์บางๆจับตัวเกาะอยู่ที่พิมพ์ เมื่อนำพิมพ์ไปจุ่มในน้ำยางที่ผสมสารเคมี ยกพิมพ์ขึ้นช้าๆ ฟิลม์ยางจะเคลือบพิมพ์ นำไปอบให้คงรูปในตู้อบที่อุณหภูมิ 120 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 30 นาที
ในส่วนของต้นทุนการผลิตนั้น อุตสาหกรรมถุงมือยางใช้น้ำยางธรรมชาติในการผลิตเป็นสัดส่วนสูง กล่าวคือใช้น้ำยางข้นประมาณร้อยละ 90 โดยน้ำหนัก หรือคิดเป็นสัดส่วนต้นทุนประมาณ ร้อยละ 26-30 ส่วนที่เหลือได้แก่แรงงานเป็นสัดส่วนประมาณร้อยละ 12-17 เนื่องจากในการผลิตต้องใช้แรงงานในการตรวจสอบคุณภาพ ซึ่งเป็นขั้นตอนที่สำคัญ และยังใช้แรงงานในการบรรจุหีบห่อต้นทุนส่วนที่เหลือเป็นค่าเคมีภัณฑ์ ค่าพลังงาน เป็นต้น
รายละเอียดทางด้านการตลาดทั้งภายในประเทศและต่างประเทศ ปัญหา อุปสรรคและข้อเสนอแนะในการประกอบกิจการ รวมทั้งนโยบายรัฐบาลที่ให้การสนับสนุนและให้คำปรึกษาในการลงทุนใน อุตสาหกรรมถุงมือยางโดย มีดังต่อไปนี้
จำนวนผู้ผลิตและผู้นำเข้า
ปัจจุบันมีผู้ประกอบการภายในประเทศไทยในอุตสาหกรรมถุงมือยางเป็นจำนวนทั้งสิ้น 65 ราย โดยแบ่งเป็นผู้ประกอบการขนาดใหญ่จำนวน 10 ราย ผู้ประกอบการขนาดกลางจำนวน 39 ราย ผู้ประกอบการขนาดเล็กจำนวน 16 ราย (ข้อมูลจากกรมโรงงาน เดือนมีนาคม 2545) ผู้นำเข้าสินค้าถุงมือยางมีจำนวนทั้งสิ้น 88 ราย และผู้ส่งออกสินค้าถุงมือยางมีจำนวน 96 ราย
ผู้ประกอบการอุตสาหกรรมถุงมือยางมีผู้ประกอบการที่อยู่ภายในเขตความรับผิดชอบของศูนย์ ส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 จำนวนทั้งสิ้น 14 ราย หรือคิดเป็นร้อยละ 21.53 ของผู้ประกอบการทั้งประเทศโดยเป็นผู้ประกอบการขนาดกลางจำนวน 11 รายและผู้ประกอบการขนาดเล็กจำนวน 3 ราย
ผู้ผลิตและผู้นำตลาดที่สำคัญของประเทศไทยในอุตสาหกรรมถุงมือยางได้แก่ บริษัท เซฟสกิน เมดดิคอล แอนด์ ไซเอนทิฟิก (ประเทศไทย) จำกัด จังหวัดสงขลา ทุนจดทะเบียน 1,362,988,000 บาท บริษัท เซฟสกิน คอร์ปอเรชั่น (ประเทศไทย) จำกัด จังหวัดสงขลา ทุนจดทะเบียน 1,209,300,000 บาท บริษัท สยามเซมเพอร์เมด จำกัด จังหวัดสงขลา ทุนจดทะเบียน 682,000,000 บาท บริษัท ไฮแคร์ อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด จังหวัดสงขลา ทุนจดทะเบียน 217,000,000 บาท และบริษัท ยูนิโกลฟส์ จำกัด จังหวัดสุราษฎร์ธานี ทุนจดทะเบียน 166,000,000 บาท
ผู้ผลิตและผู้นำตลาดถุงมือยางที่อยู่ภายในเขตอุตสาหกรรมภาค 9 ได้แก่ บริษัท แฟมิลี่โกลฟ จำกัด จังหวัดชลบุรี ทุนจดทะเบียน 130,000,000 บาท บริษัท ด๊อกเตอร์ บู จังหวัดจำกัด จังหวัดชลบุรี ทุนจดทะเบียน 127,000,000 บาท บริษัท โพรเทคอินดัสทรีส์ จำกัด จังหวัดชลบุรี ทุนจดทะเบียน 123,500,000 บาท และบริษัท ยูนิเวอร์แซลลาเท็กซ์โปรดัคส์ จำกัด จังหวัดชลบุรี ทุนจดทะเบียน99,500,000 บาท ซึ่งมีรายชื่อผู้ประกอบการที่สำคัญๆดังต่อไปนี้
ภาวะตลาดภายในประเทศ และการส่งออก/นำเข้า
ภาวะตลาดภายในประเทศ
ความต้องการของถุงมือยางภายในประเทศนั้นมีภาวะที่คงตัว เนื่องจากเป็นสินค้าที่ใช้เฉพาะใน วัตถุประสงค์เฉพาะอย่าง ดังนั้นการแข่งขันจะอยู่ที่คุณภาพและการตลาดเป็นหลักและในปัจจุบันมีผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมถุงมือยางเพิ่มมากขึ้นจึงทำให้มีการแข่งขันกันสูงสำหรับตลาดภายในประเทศ ซึ่งถุงมือยางมีด้วยกันหลายชนิดโดยแบ่งตลาดถุงมือยางภายในประเทศตามลักษณะการใช้งานได้ 3 ประเภท คือ
1. ถุงมือยางสำหรับใช้ในทางการแพทย์ (Medical Glove) ซึ่งแบ่งย่อยเป็น
- Surgical Glove ใช้ในทางศัลยกรรม มีลักษณะเนื้อบาง แข็งแรง มีความยาวถึงข้อศอกโดยผ่านกรรมวิธีการฆ่าเชื้อ 100% ใช้เพียงครั้งเดียวแล้วทิ้ง และ
- Examination Glove ใช้ในงานตรวจโรคมีลักษณะบางกระชับมือ สั้นแค่ข้อมือ ไม่มีข้างซ้ายขวา เป็นแบบ Ambi ใช้ครั้งเดียวทิ้งโดยไม่มีการนำกลับมาใช้อีก
2. ถุงมือยางสำหรับใช้ในโรงงานอุตสาหกรรม (Industrial Glove) มีขนาดใหญ่ แข็งแรงเทอะทะ เพื่อความทนทานต่องานในโรงงานอุตสาหกรรม
3. ถุงมือยางสำหรับใช้ในครัวเรือน (Household Glove) เป็นถุงมือยางที่แม่บ้านใช้ในการทำ ความสะอาด ซักล้าง มีขนาดใหญ่ แข็งแรง ทนทานต่อการใช้งาน มีอายุการใช้งานนาน สวมใส่สบาย
ผู้ผลิตถุงมือยางสามารถแบ่งได้เป็น 2 กลุ่มด้วยกันคือโรงงานขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นการลงทุนโดยบริษัทข้ามชาติซึ่งใช้เงินลงทุนสูง และโรงงานขนาดย่อมและขนาดกลาง เป็นกิจการที่ลงทุนโดยคนไทย หรือร่วมทุนกับชาวต่างชาติ เช่นจากไต้หวัน ญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกาและฮ่องกงเป็นต้น ซึ่งโรงงานผลิตถุงมือยางของไทยส่วนใหญ่ (ประมาณ ร้อยละ 90 ) ผลิตถุงมือยางประเภท Examination glove ที่ใช้ในการตรวจโรค เนื่องจากเป็นถุงมือที่ผลิตได้ง่ายที่สุด ใช้เวลาในการผลิตสั้นและเป็นที่ต้องการของตลาดภายในประเทศและต่างประเทศ ดังนั้นตามที่จังหวัดภายในเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 ที่มีความพร้อมทางด้านวัตถุดิบยางธรรมชาติ จึงเป็นอุตสาหกรรมหนึ่งที่ควรสนับสนุนให้ลงทุนในเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 เพื่อทดแทนการนำเข้าถุงมือยางที่ต้องนำเข้าจากต่างประเทศในปริมาณที่สูง และผลิตเพื่อส่งออกถุงมือยางไปแข่งขันกับต่างประเทศ
เนื่องจากในอดีตประเทศไทยสามารถผลิตถุงมือยางได้พอเพียงกับความต้องการภายในประเทศการนำเข้าถุงมือยางจึงมีปริมาณไม่มากนัก แต่นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2531 ประเทศไทยเริ่มมีความต้องการถุงมือยางเพิ่มมากขึ้น ประกอบกับการผลิตถุงมือยางไม่เพียงพอต่อการบริโภคภายในประเทศ ดังนั้นประเทศไทยจึงเริ่มมีการนำเข้าถุงมือยางในปริมาณเพิ่มมากขึ้นจาก 4.77 ล้านคู่ มูลค่า 26.85 ล้านบาท ในปีพ.ศ. 2531 และได้ขยายเป็น 62.31 ล้านคู่ มูลค่า 345.38 ล้านบาท ในปี 2544 โดยประเทศไทยนำเข้าถุงมือยางจากประเทศมาเลเซียมากเป็นอันดับหนึ่ง ประมาณร้อยละ 57.90 ของปริมาณการนำเข้าถุงมือยางในปี พ.ศ. 2544 รองลงมา ได้แก่ ญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย และไต้หวันตามลำดับ ดังนั้นจากการที่ประเทศไทยมีพร้อมทั้งทางด้านวัตถุดิบและเทคโนโลยีในการผลิตแต่ยังขาดการสนับสนุนอย่างจริงจังและเป็นการลดการสูญเสียเงินตราออกนอกประเทศ เขตส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 จึงควรมีการสนับสนุนผู้ประกอบการที่มีความสนใจที่จะเข้ามาลงทุนในอุตสาหกรรมถุงมือยางเพื่อก่อให้เกิดการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ในพื้นที่อย่างมีประโยชน์สูงสุด
ช่องทางการจัดจำหน่ายผลิตภัณฑ์ถุงมือยางภายในประเทศสามารถจำหน่ายได้ดังนี้ จำหน่ายผ่าน โรงพยาบาลต่างๆที่ต้องใช้ถุงมือยางเพื่อการแพทย์จำหน่ายผ่านร้านจำหน่ายอุปกรณ์การแพทย์และซุปเปอร์มาร์เก็ตต่างๆในห้างสรรพสินค้าทั่วไป และจำหน่ายส่งตามโรงงานอุตสาหกรรมที่ต้องใช้ถุงมือยางเป็นอุปกรณ์ในการผลิต เป็นต้น
ภาวะการตลาดต่างประเทศ
ประเทศไทยมีการส่งออกสินค้าถุงมือยางไปยังตลาดโลกคิดเป็นมูลค่า 14,421.58 และ 15,545.02 ล้านบาท ในปี พ.ศ. 2543 และ 2544 ซึ่งมีอัตราการขยายตัวในการส่งออกของปีพ.ศ. 2543และ 2544 เท่ากับ 31.85 และ 7.79 ตามลำดับ ซึ่งมีประเทศมาเลเซียและอินโดนีเซียเป็นประเทศคู่แข่งและประเทศผู้นำการผลิตที่สำคัญในสินค้าถุงมือยางในตลาดโลก โดยมีตลาดส่งออกสินค้าถุงมือยางที่สำคัญของประเทศไทย ดังต่อไปนี้
ประเทศสหรัฐอเมริกาโดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปประเทศสหรัฐอเมริกาเท่ากับ 9,447.64 และ 9,530.32ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 65.51 และ 61.31 ของมูลค่าการ ส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
เยอรมันโดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปเยอรมันเท่ากับ 1,052.69 และ 1,207.84 ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 7.30 และ 7.77 ของมูลค่าการส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
สหราชอาณาจักรโดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปสหราชอาณาจักรเท่ากับ 523.24 และ 664.85 ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 3.63 และ 4.28 ของมูลค่าการส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
อิตาลี โดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปประเทศอิตาลีเท่ากับ 395.17 และ 415.01 ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 2.74 และ 2.67 ของมูลค่าการส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
ฝรั่งเศสโดยมีมูลค่าส่งออกถุงมือยางจากประเทศไทยไปประเทศฝรั่งเศสเท่ากับ 309.20 และ 368.99 ล้านบาทหรือคิดเป็นร้อยละ 2.14 และ 2.37 ของมูลค่าการส่งออกถุงมือยางของประเทศไทยในปีพ.ศ.2543 และ 2544 ตามลำดับ
ช่องทางการจัดจำหน่ายผลิตภัณฑ์ถุงมือยางแบ่งตามขนาดของผู้ประกอบการดังนี้
1. บริษัทข้ามชาติขนาดใหญ่ จะมีฝ่ายการตลาดทำหน้าที่หาตลาดในแต่ละภูมิภาคของประเทศแล้วส่งใบสั่งมายังสาขาการผลิต ดังนั้นโรงงานที่ตั้งอยู่ในประเทศไทย จะทำหน้าที่ผลิตถุงมือยางเพื่อป้อนให้กับบริษัทแม่เพียงอย่างเดียว
2. บริษัทขนาดกลางและเล็ก มีการจัดจำหน่ายสินค้า 3 แบบ ดังนี้
- จำหน่ายผ่านบริษัทการค้าระหว่างประเทศ (Trading Company) โดยจ่ายค่านายหน้าให้บริษัทเหล่านี้ ประมาณร้อยละ 2-3 ของมูลค่าการขาย
- จำหน่ายผ่านบริษัทผลิตถุงมือยางขนาดใหญ่ของไทย
- จำหน่ายโดยตรงให้แก่ลูกค้าต่างประเทศ โดยทางลูกค้าจะเข้ามาติดต่อว่าจ้างให้บริษัททำการผลิต ถุงมือยางให้ โดยนำไปติดยี่ห้อเอง หรืออีกวิธีหนึ่งคือบริษัทไปติดต่อหาลูกค้าในต่างประเทศเองโดยไป ตั้งสำนักงานขายที่ต่างประเทศและใช้ยี่ห้อของบริษัทเอง
แนวโน้มตลาดในอนาคต
ผลจากการขยายพื้นที่เพาะปลูกยางในช่วง 7-8 ปีที่ผ่านมาขณะที่ความต้องการใช้ยางภายในประเทศเริ่มกระเตื้องขึ้น ตามมาตรการของยุทธศาสตร์การพัฒนายางพาราครบวงจรที่สนับสนุนและส่งเสริมให้มีการใช้ผลิตภัณฑ์ยางซึ่งรวมไปถึงถุงมือยางภายในประเทศให้มากขึ้น ทำให้ประเทศไทยจะต้องปรับกลยุทธ์ หันมาใช้ผลิตภัณฑ์ถุงมือยางภายในประเทศให้มากขึ้นเพื่อลดการนำเข้าและสร้างมูลค่าเพิ่มด้วยการผลิตผลิตภัณฑ์ถุงมือยางเพื่อจำหน่ายทั้งภายในประเทศและส่งออก ตลอดจนปรับมาตรฐานการผลิตถุงมือยางให้เป็นระบบสากล เพื่อรักษาสถานภาพการเป็นผู้นำตลาดถุงมือยางของโลกให้คงอยู่ต่อไป จึงควรมีการสนับสนุนผู้ประกอบการที่อยู่ในเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 ที่มีความสนใจที่จะเข้ามาลงทุนในอุตสาหกรรมถุงมือยางเพื่อก่อให้เกิดการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ในพื้นที่อย่างมีประโยชน์สูงสุด
ด้านการนำเข้าสินค้าถุงมือยางจากต่างประเทศเพื่อนำมาใช้บริโภคภายในประเทศมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น โดยมีอัตราการขยายตัวเพิ่มขึ้นในปีพ.ศ. 2543 และ 2544 เท่ากับ ร้อยละ 14.93 และ 7.73 ตามลำดับ ดังนั้นจึงควรมีการส่งเสริมให้ผู้ประกอบการที่สนใจลงทุนทำการผลิตสินค้าถุงมือยางเพื่อทดแทนการนำเข้าจากต่างประเทศที่ขยายตัวเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องทุกปี
ส่วนทางด้านตลาดส่งออกสินค้าถุงมือยางของไทยนั้นมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นมาโดยตลอด เนื่องจากมีอัตราการขยายตัวการส่งออกถุงมือยางในปีพ.ศ. 2543 และ2544 เท่ากับร้อยละ 31.85 และ 7.79 ตามลำดับ และเห็นได้ว่ามีการเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจนโดยปีพ.ศ.2541 ที่มีมูลค่าการส่งออกถุงมือยางไปทั่วโลกเท่ากับ 12,828.82 ล้านบาท และได้เพิ่มขึ้นจนกระทั่งปีพ.ศ. 2544 มีมูลค่าการส่งออกถุงมือยางไปยังทั่วโลกเท่ากับ 15,545.02 ล้านบาท ดังนั้นตลาดส่งออกถุงมือยางของไทยจึงมีแนวโน้มที่ดีในอนาคตสำหรับผู้ที่สนใจในเขตศูนย์ส่งเสริมอุตสาหกรรมภาคที่ 9 ที่จะทำการลงทุนในธุรกิจผลิตถุงมือยางเพื่อรักษามูลค่าการส่งออกและให้มีการขยายตัวไปยังตลาดใหม่ๆในอนาคต
ปัญหาและอุปสรรคและข้อจำกัดที่ควรระมัดระวัง
ปัญหาและอุปสรรค
1) ด้านวัตถุดิบ
- ประสิทธิภาพในการผลิตของชาวสวนยางอยู่ในระดับต่ำเนื่องจากยังขาดปัจจัยการผลิตเช่น ปุ๋ย เมล็ดพืชคลุม สารเคมี เป็นต้น ประกอบกับมีการนำเทคโนโลยีไปใช้ในการผลิตน้อยมาก โดยเฉพาะด้านการบำรุงรักษาสวนยาง และการกรีดยาง ทำให้ผลผลิตเฉลี่ยต่อไร่ยังอยู่ในระดับต่ำประมาณ 218 กิโลกรัมต่อไร่ หรือเพียงร้อยละ 69 ของผลผลิตเฉลี่ยต่อไร่ของแปลงทดลองทางวิชาการ ซึ่งสามารถให้ผลผลิตได้สูงถึงเฉลี่ยปีละ 317กิโลกรัมต่อไร่
- ชาวสวนยางส่วนใหญ่ยังคงผลิตยางตามความต้องการของตนเอง ทำให้ยางแผ่นดิบที่ผลิตได้มี คุณภาพต่ำและไม่สม่ำเสมอ ซึ่งทำให้ราคายางที่เกษตรกรชาวสวนยางได้รับอยู่ในระดับที่ไม่น่าพอใจ
- ขาดแคลนแรงงานกรีดยาง โดยเฉพาะในจังหวัดภูเก็ต กระบี่ พังงา ชุมพร สงขลา ระยอง และจันทบุรี
- ต้นทุนการผลิตสูง ทั้งต้นทุนด้านวัตถุดิบและแรงงาน โดยเฉพาะต้นทุนด้านแรงงานที่ค่อนข้างสูงเมื่อเปรียบเทียบกับประเทศอินโดนีเซีย
- การกำหนดนโยบายและมาตรการในการพัฒนาและแก้ไขปัญหายางพาราของประเทศยังไม่เป็นเอกภาพและขาดความต่อเนื่อง แม้จะมีคณะกรรมการนโยบายยางธรรมชาติ แต่เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง มักจะทำให้การบริหารงานล่าช้าและไม่ต่อเนื่อง
- การดำเนินงานด้านยางพารามีหน่วยงานรับผิดชอบหลายหน่วยงาน ได้แก่ สถาบันวิจัยยาง องค์การสวนยาง สำนักงานกองทุนสงเคราะห์การทำสวนยาง ทำให้เกิดความซับซ้อนในการปฏิบัติงานขาดความเป็นเอกภาพในการช่วยเหลือและการประสานงาน
2) ด้านคุณภาพและมาตรฐานสินค้า
- ปัญหาที่พบบ่อยสำหรับผู้ผลิตถุงมือยางคือรูรั่วบนถุงมือยาง และการแพ้ยางธรรมชาติทำให้ผู้ใช้เกิดปัญหาในการใช้
3) ด้านเทคโนโลยี
- การค้นคว้าวิจัยพัฒนา และการถ่ายทอดเทคโนโลยีการผลิตถุงมือยางยังไม่มีเอกภาพและ ประสิทธิภาพเท่าที่ควรเนื่องจากงบประมาณไม่เพียงพอ ตลอดจนขาดความร่วมมือและประสานงานจาก ภาครัฐและภาคเอกชน
- ผลจากการขาดแคลนแรงงานที่มีฝีมือทำให้มาตรฐานการผลิตถุงมือยางไม่สม่ำเสมอ และมีต้นทุนการผลิตสูง
ข้อเสนอแนะ
1. มีการวางแผนการผลิตถุงมือยางให้สอดคล้องกับความต้องการของตลาด และวางแผนการใช้วัตถุดิบยางที่มาจากภายในประเทศ เพื่อป้องกันการขาดแคลนวัตถุดิบยางหรือป้องกันปัญหายางล้นตลาด
2. เพิ่มประสิทธิภาพการผลิตและใช้ปัจจัยการผลิตถุงมือยางและใช้เทคโนโลยีในการผลิตที่ เหมาะสม เพื่อให้คุณภาพผลิตภัณฑ์ถุงมือยางให้เป็นที่ยอมรับและต้องการของตลาดภายในประเทศและ ต่างประเทศ
3. รักษาเสถียรภาพราคายางซึ่งเป็นวัตถุดิบในการผลิตถุงมือยางโดยร่วมมือกับ 3 ประเทศผู้ผลิต คือประเทศไทย อินโดนีเซีย และมาเลเซีย
4. รักษาตลาดเดิมและส่งเสริมการขยายตลาดทั้งภายในประเทศและต่างประเทศเพื่อให้รองรับกับการเติบโตของอุตสาหกรรมถุงมือยางในอนาคต
--กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม--
-พห-